Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. I SA/Gd 1076/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Irena Wesołowska, Protokolant Referent Monika Majewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 listopada 2010 r. sprawy ze skargi P. M. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem złożonym w dniu 29 marca 2010 r. P.M. wystąpił o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia należności osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy P.M. podał, że w dniu 16 stycznia 1999 r. została zawarta pomiędzy bankiem a nim i jego żoną, działającymi wówczas w ramach firmy prywatnej (sprzedający) i osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (dłużnik) umowa o factoring w formie nieodnawialnej linii factoringowej. Na podstawie tej umowy bank miał wykupywać wierzytelności pieniężne przysługujące sprzedającemu wobec dłużnika z tytułu realizacji dostaw oleju opałowego bez przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika - do kwoty 800.000 zł. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 1 sierpnia 1999 r. Bank miał płacić firmie Wnioskodawcy za towar, który firma ta sprzedawała dłużnikowi, zaś dłużnik miał w określonym czasie dokonać zapłaty bankowi. Jeżeli by tego jednak nie zrobił to Wnioskodawca oraz jego żona byli zobowiązani do zwrotu bankowi otrzymanych wcześniej kwot z odsetkami. Kontrahent nie wywiązał się z terminowych (ani poterminowych) płatności, wobec czego bank zgodnie z zapisami umowy factoringowej winien przelać swą wierzytelność wobec dłużnika na sprzedającego. Bank nie uczynił tego do dnia dzisiejszego, co pozbawiło Wnioskodawcę możliwości wielu działań prawnych. W międzyczasie okazało się, że małżonkowie padli ofiarą oszustwa, bowiem dłużnik od początku nie miał zamiaru wywiązywać się z zaciągniętych zobowiązań. Wobec dłużnika zostało wszczęte postępowanie karne - akt oskarżenia zawierał 29 zarzutów oszustwa, a łączna suma wyłudzonych pieniędzy oscyluje wokół 2,5 mln zł. W tej sytuacji faktycznej i prawnej, z uwagi na konstrukcję umowy factoringowej, Wnioskodawca wraz ze swoją żoną zobowiązani byli do zwrotu bankowi kwot uprzednio otrzymanych za towar, (przy braku jakiejkolwiek możliwości odzyskania towaru czy pieniędzy od kontrahenta z uwagi na brak cesji wierzytelności przez bank). W tym celu rozpoczęto negocjacje ugodowe, w wyniku których dnia 30 grudnia 2003 r. została podpisana ugoda, na mocy której ww. zobowiązali się do zapłaty bankowi kwoty 565.000 zł w ratach do dnia 31 grudnia 2009 r., zaś bank, po wykonaniu ugody, do zwolnienia z pozostałej części długu, który na dzień zawierania ugody został wyliczony wraz z odsetkami na kwotę 1.183.890,17 zł. Ugoda została wykonana w całości przez obie strony. Po wykonaniu zobowiązania bank wystawił osobno Wnioskodawcy i jego żonie (mimo, że dług jest jeden) PIT-8C wykazując uzyskanie w 2009 r. przez każdego z małżonków po 618.890,17 zł przychodu z "innego źródła".