Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. I SA/Bd 878/10

1) Zasada proporcjonalności, o której mowa w art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE, ma ścisły związek ze stawkami podatkowymi bowiem to one odzwierciedlają wielkość proporcji, a wiec determinują proporcjonalność podatku od wartości dodanej w stosunku do konkretnego towaru lub usługi. Brak możliwości obniżenia podstawy opodatkowania, czyli uwzględnienia w rozliczeniu VAT wystawionej korekty, ze względu na nieotrzymanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługi, skutkuje tym, iż podatek jest nieproporcjonalny w stosunku do obniżonej w rzeczywistości ceny. Faktycznie, w zależności od wielkości zmniejszenia ceny (wynagrodzenia), stanowi wyższe obciążenie danej transakcji niż przewidziane przez prawodawcę wg stawek zawartych w aktach normatywnych (np. 22%, 7%). Przykładowo można wskazać, że brak potwierdzenia odbioru faktury korygującej zmniejszającej wartość transakcji o 50 % przy stawce podatkowej w wysokości 22 %, implikuje wielkością podatku liczoną de facto wg stawki 44 %.

2) Zasada powszechności opodatkowania podatkiem od wartości dodanej zapewnia równowagę warunków konkurencji, czemu służy cały zharmonizowany system tego podatku. Uzależnienie skorygowania podatku należnego od posiadania przez dostawcę potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez odbiorcę towaru lub usługi w przypadku braku faktycznej możliwości odbioru korekty (brak nabywcy), niewątpliwie skutkuje zakłóceniem warunków konkurencyjności, a co się z tym wiąże zaburzeniem zharmonizowanego systemu podatku od wartości dodanej.

3) Zgodnie z art. 5 TWE działanie Wspólnoty nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów niniejszego Traktatu. Przewidziana w tym przepisie zasada proporcjonalności odnosi się do środków stosowanych przez instytucje Wspólnoty jak i państwa członkowskie. Naruszenie tej zasady poprzez zastosowanie warunku obniżenia podstawy opodatkowania w postaci posiadania przez wystawcę faktury korygującej potwierdzenia odbioru korekty przez nabywcę towaru lub usługi, jest szczególnie widoczne w sytuacji, gdy nabywca nie istnieje lub, gdy wykorzystuje nabyte towary lub usługi do działalności zwolnionej przedmiotowo od podatku od towarów i usług, a także, gdy nabywca jest zwolniony podmiotowo z tego podatku lub nabycia dokonują osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, o których mowa w art. 106 ust. 4 zdanie drugie oraz ust. 5 ustawy o VAT. W przedstawionych okolicznościach w sposób przekonywujący - zdaniem Sądu - uwidacznia się, że warunek dokonania korekty, o którym mowa w art. 29 ust. 4a ustawy o VAT, jest nieproporcjonalny do celu, jakim ma być równowaga w zakresie podatku należnego wykazanego w deklaracji VAT-7 przez dostawcę towaru lub usługi, w stosunku do podatku naliczonego zadeklarowanego do odliczenia przez nabywcę tego towaru lub usługi. Dla podatnika działającego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, stanowi to skutek nieproporcjonalny do jego zachowania i celu jaki chciał osiągnąć prawodawca krajowy