Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 października 2010 r., sygn. IV SA/Gl 228/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Nowacka-Brzeźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2010 r. sprawy ze skargi W. H. na decyzję Śląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. decyzją z dnia [...] Nr [...] wydaną na podstawie art. 104 k.p.a. i art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 106 ze zm.) nie stwierdził u W.H. choroby zawodowej w postaci objawów lub następstw zatrucia zawodowego substancjami chemicznymi. W uzasadnieniu decyzji organ ten uznał, że dochodzenie epidemiologiczne oraz orzeczenia lekarskie uniemożliwiły rozpoznanie u strony choroby zawodowej.

Z decyzją tą nie zgodziła się W.H., która wniosła odwołanie do organu wyższego stopnia i podniosła, że stan jej zdrowia uzasadnia rozpoznanie choroby zawodowej.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. decyzją z dnia [...] Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji nie znajdując podstaw do stwierdzenia u odwołującej choroby zawodowej. Wyjaśnił, iż lekarze specjaliści kompetentnych placówek diagnostycznych I i II szczebla nie rozpoznali u badanej objawów ani następstw zatrucia zawodowego składnikami paliw, olejami mineralnymi i smarami, a w wyniku przeprowadzonych w Oddziale Chorób Zawodowych i Toksykologii Klinicznej Szpitala Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. specjalistycznych badań uznano, że aktualny stan zdrowia W.H. nie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z ekspozycją zawodową na wymienione substancje chemiczne. W konsekwencji stwierdzono, iż nie ma podstaw, by wydane przez dwie kompetentne placówki diagnostyczne orzeczenia kwestionować.