Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 września 2010 r., sygn. II SA/Wa 216/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.) Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk WSA Maria Werpachowska Protokolant Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2010 r. sprawy ze skargi W. A. na decyzję Prokuratora Generalnego z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie stwierdzenia utraty prawa do stanu spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku - oddala skargę.

Uzasadnienie

Prokurator Generalny decyzją z dnia [...] marca 2000 r., utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] lipca 2000 r., działając na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 98 z 1998 r., poz. 607 ze zm.) orzekł o utracie przez W. A. prawa do stanu spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż W. A. w okresie od [...] lipca 1949 r. do [...] czerwca 1955 r. zatrudniony był na stanowiskach asesora, oficera śledczego, podprokuratora i wiceprokuratora w Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej w [...], następnie w Wojskowej Prokuraturze [...] oraz w Wojskowej Prokuraturze Rejonowej w W., które to organy związane były ze stosowaniem represji wobec osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego. W przebiegu postępowania między innymi ustalono, iż pracując na stanowisku podprokuratora w Wojskowej Prokuraturze Rejonowej w W. W. A. wystąpił w charakterze oskarżyciela publicznego w rozpoznawanej przez Wojskowy Sąd Rejonowy w W. sprawie (sygn. akt [...]) przeciwko F. K., oskarżonemu o to, że "w okresie od końca 1946 r. do chwili aresztowania, t.j. dnia [...] sierpnia 1952 r., na terenie [...] pow. [...] i [...] pow. [...] woj. [...] usiłował zmienić demokratyczny ustrój Państwa Polskiego w drodze przemocy przez to, że początkowo wzbudzał wśród okolicznych mieszkańców wrogie nastroje, stwarzając podatny grunt do wystąpień antypaństwowych, przez rozpowszechnianie wiadomości o swej przynależności do nielegalnej organizacji AK i działalności w jej ramach w stopniu podpułkownika, na skutek czego powstała na tamtejszym terenie nielegalna organizacja AK licząca około 150 członków, nad którą w końcu 1951 r. objął dowództwo instruując jej członków w działalności antypaństwowej, przygotowując ich do zbrojnego wystąpienia w wypadku konfliktu zbrojnego, t.j. o przestępstwo z art. 86 § 2 KKWP". F. K. za ten czyn skazany został na karę 15 lat więzienia. Organ wskazał, iż podnoszona przez stronę okoliczność, że w czynności tej W. A. uczestniczył na polecenie przełożonych i nie przejawiał żadnej aktywności, jak również nie prowadził śledztwa w tej sprawie oraz nie brał udziału w kolejnych rozprawach, w żadnej mierze nie odbiera jego działaniom cech represyjności. Obecność oskarżyciela na rozprawie stanowiła bowiem o popieraniu oskarżenia przed sądem, a akt oskarżenia był skierowany przeciwko osobie, która prowadziła działalność niepodległościową i za tę działalność została później skazana na karę długoletniego więzienia. Jednocześnie W. A. nie wykazał takich okoliczności ani dowodów, które świadczyłyby o skierowaniu go do jednostek prokuratur wojskowych przez organizacje niepodległościowe lub by przez te organizacje został zwerbowany w celu udzielania im pomocy. Nie udowodnił także, że podczas służby w tych jednostkach wykonywał zadania wyłącznie niezwiązane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.