Wyrok WSA w Opolu z dnia 23 września 2010 r., sygn. II SA/Op 393/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik - spr. Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 września 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Głogówku z dnia 31 maja 2010 r., nr XLVI/349/2010 w przedmiocie zasad odpłatności za usługi opiekuńcze 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 1, § 3, § 11 i § 12, 2) określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w części określonej w punkcie 1, 3) zasądza od Gminy Głogówek na rzecz Wojewody Opolskiego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści ) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Wojewoda Opolski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Głogówku z dnia 31 maja 2010 r., Nr XLVI/349/2010 "w sprawie określenia zasad przyznawania odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze oraz warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również trybu ich pobierania", z powodu istotnego naruszenia prawa tj. art. 50 ust. 6 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2009 r., Nr 175 poz. 1362 ze zm.) oraz § 137 w zw. z § 143 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908) - zwanym dalej rozporządzeniem. Jednocześnie Wojewoda wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego stosownie do obowiązujących przepisów.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż zgodnie z § 137 wskazanego rozporządzenia "w uchwale i zarządzeniu nie powtarza się przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń". Tymczasem Rada Miejska w Głogówku w zapisach § 1, § 3 i § 12 powtórzyła regulacje zawarte w art. 50 ust. 1 i 2, art. 102 ust. 1 i 2 oraz w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem skarżącego powszechnie obowiązujący charakter norm prawnych zawartych w uchwale zobowiązuje organ do formułowania ich jedynie na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego, a także realizacji delegacji ustawowej w sposób precyzyjny i ścisły, w tym i bez powtórzeń przepisów powszechnie obowiązujących zawartych w innych powszechnie obowiązujących aktach normatywnych. Ustawodawca, formułując określoną delegację do wydania aktu wykonawczego, przekazuje upoważnienie do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą o charakterze powszechnie obowiązującym w celu ukształtowania stanu prawnego uwzględniającego m.in. specyfikę, możliwości i potrzeby środowiska, do którego właściwy akt wykonawczy jest skierowany. Wskazując na powyższe Wojewoda zarzucił przekroczenie przez Radę Miejską w Głogówku zakresu upoważnienia ustawowego wynikającego z art. 50 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej poprzez ustalenie w § 11 uchwały, iż odpłatność za specjalistyczne usługi opiekuńcze dla osób z zaburzeniami psychicznymi, tryb ustalania i pobierania opłat za te usługi, jak również warunki częściowego i całkowitego zwolnienia od opłat reguluje wydane na podstawie ustawy o pomocy społecznej rozporządzenie właściwego ministra. W ocenie organu nadzoru przedmiotowy przepis ustawy o pomocy społecznej nie daje radom gmin uprawnienia do regulowania tej kwestii, a także w sposób wyraźny wyłącza możliwość podejmowania tego tematu w uchwale rady gminy, gdyż do sytuacji osób z zaburzeniami psychicznymi odnosi się wprost art. 50 ust. 7 ustawy, który wskazuje zarówno właściwy organ do wydania rozporządzenia, jak i tryb jego wydania. Wojewoda podniósł także, iż odsyłanie w uchwale do bliżej nieskonkretyzowanego aktu prawnego należy uznać za wadliwe z punktu widzenia rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej." Podkreślił, iż z istoty aktu prawa miejscowego wynika niedopuszczalność działania organu, który realizuje delegację ustawową, poprzez powtarzanie bądź modyfikację wiążących go norm o charakterze powszechnie obowiązującym.