Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. I SA/Sz 216/10

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Maczewski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Zygmunt Chorzępa, Sędzia WSA Alicja Polańska, Protokolant Lidia Maląg, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 lipca 2010 r. sprawy ze skargi L. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia [...] nr [...] uchyliło postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] nr [...] w części dotyczącej uznania za nieuzasadnione zarzutów wymienionych w upomnieniu nr Up. [...] oraz uznało za uzasadniony zarzut nieistnienia obowiązku, dotyczący nieopłaconych postojów pojazdu marki [...] nr rejestracyjny [...] w dniach 27 października 2005r. i 18 stycznia 2006 r. i uznało za nieuzasadnione zarzuty dotyczące nieopłaconych postojów w pozostałej części oraz utrzymało w mocy postanowienie w pozostałej części.

W uzasadnieniu postanowienia Kolegium wskazało, że Prezydent Miasta, będący równocześnie wierzycielem, po uprzednim doręczeniu L. S. upomnienia nr [...] z dnia 30 lipca 2008 r., wystawił wobec wyżej wymienionego tytuł wykonawczy nr [...] z dnia [...], obejmujący należności z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania w okresie od 31 grudnia 2003 r. do 21 grudnia 2007 r. pojazdu marki [...]l, nr rejestracyjny [...], w kwocie [...]zł oraz koszty upomnienia w kwocie [...] zł. Odpis tytułu wykonawczego wraz z zawiadomieniem o zajęciu prawa majątkowego został doręczony zobowiązanemu 18 maja 2009 r. Jako podstawę prawną egzekwowanej należności wierzyciel wskazał ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, uchwałę Rady Miasta nr XIII/269/03 z dnia 1 grudnia 2003 r. oraz uchwałę nr XXIX/576/04 z dnia 22 listopada 2004 r.

Kolegium wskazało dalej, że L. S. pismem z 23 maja 2009 r. zgłosił zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Zobowiązany podniósł, iż nie istnieje obowiązek, na który powołuje się wierzyciel oraz wyjaśnił, że nie parkował samochodu w Strefie Płatnego Parkowania, a na jego żądanie Wydział Księgowości Urzędu Miejskiego nie przedstawił jednoznacznych dowodów potwierdzających roszczenia zawarte w tytule wykonawczym. Zobowiązany wskazał także, iż na podstawie przepisów art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych nastąpiło przedawnienie części roszczeń. Zobowiązany wskazał również, że organ egzekucyjny nie podał w tytule wykonawczym, iż obowiązek zapłaty ww. kwoty był wymagalny