Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. IV SA/Wa 744/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Protokolant Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi J. Z. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] września 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz skarżącego J. Z. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z dnia [...] września 2008 r. utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2008 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium PRN w J. z dnia [...] lutego 1969 r. o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa gospodarstwa rolnego o pow. [...] ha, położonego we wsi C., stanowiącego własność S. Z..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż S. Z. gospodarstwo to opuścił przeszło 20 lat temu i nie pobierał z niego żadnych dochodów. Ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu z dnia [...] lutego 1969 r. wynika, że od 1967 roku grunty leżały odłogiem, w którym to roku D. B. zaprzestał ich użytkowania. Zdaniem Ministra, w tym stanie rzeczy słusznie Prezydium PRN uznało to gospodarstwo za opuszczone i zasadnie na podstawie art. 2 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955r. o uwłaszczeniu i uregulowaniu innych spraw związanych z reformą i osadnictwem rolnym ( Dz. U. Nr 39, poz. 161) oraz § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych ( Dz. U. Nr 39, poz. 198) orzekło o jego przejęciu na własność Państwa. W odniesieniu do zarzutu skarżącego, że organ przy doręczeniu zastosował doręczenie zastępcze, pomimo że znał adres S. Z., Minister stwierdził, że naruszenie to nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności, lecz przesłankę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 kpa.