Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2010 r., sygn. III SA/Wa 1410/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki (spr.), Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi M.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r. i 2008 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Z akt sprawy wynika, że M. S. złożył wniosek o rozłożenie na raty zaległości w podatku od towarów i usług za styczeń-kwiecień, październik-listopad 2007 r. i styczeń-wrzesień 2008 r. w ramach pomocy de minimis.

W uzasadnieniu wniosku Skarżący powołał się na złą sytuację finansową, która w przypadku odmowy uwzględnienia wniosku może stać się przyczyną ogłoszenia upadłości lub likwidacji prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Nadmienił też, że wcześniej nie korzystał z pomocy publicznej.

Decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił rozłożenia na raty łącznej kwoty 247.761,87 zł zaległości w podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 20.622,00 zł naliczonymi na dzień złożenia wniosku, tj. 19 listopada 2008 r.

W uzasadnieniu Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnił, iż organ podatkowy wydając decyzję w przedmiocie udzielenia ulgi podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą obowiązany jest zbadać, czy udzielenie wnioskowanej pomocy jest dopuszczalne na podstawie art. 67b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. z 2005r. Dz. U. Nr 8 poz. 60 ze zm.). Po ustaleniu, że podatnik spełnia wszystkie określone w ww. przepisie warunki dopuszczalności pomocy publicznej, organ ustala czy podatnik spełnia przesłanki określone w art. 67a § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Naczelnik wyjaśnił, że organ podatkowy udzielający pomocy publicznej zobowiązany jest do indywidualnej oceny kondycji finansowej przedsiębiorcy wnioskującego o pomoc, z uwzględnieniem zarówno kondycji ekonomiczno-finansowej, jak i ryzyka niewywiązania się przedsiębiorcy z systemu ratalnego i możliwości odzyskania zaległych zobowiązań. Prowadzona działalność zostaje zaszeregowana do określonej kategorii ratingu. Organ wyjaśnił, iż rating odzwierciedla zdolność podmiotu do terminowej i całkowitej spłaty zobowiązań wraz z należnymi odsetkami za zwłokę. Prowadzona przez Skarżącego działalność została zakwalifikowana przez organ do kategorii ratingowej B (niska) tj. wysokiego ryzyka kredytowego, zdolności do obsługi zobowiązań jedynie przy sprzyjających warunkach zewnętrznych, niskiego poziomu odzyskania wierzytelności w przypadku wystąpienia niewypłacalności.