Wyrok WSA w Krakowie z dnia 11 marca 2010 r., sygn. III SA/Kr 741/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia WSA Dorota Dąbek Sędziowie : WSA Bożenna Blitek spr. WSA Halina Jakubiec Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2010 r. sprawy ze skargi K. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 18 maja 2009 r. Nr : [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji , II. orzeka , że uchylone decyzje nie mogą być wykonane .

Uzasadnienie

W dniu [...] 2007r. w miejscowości A funkcjonariusze Izby Celnej - Referat Grupa Mobilna dokonali kontroli dokumentów związanych z przejazdem po drodze krajowej K. R. zespołem pojazdów o masie całkowitej 4,19 tony składającym się z samochodu ciężarowego marki Ford Transit o numerze rejestracyjnym [...] (o masie całkowitej 3500 kg) oraz przyczepy o numerze rejestracyjnym [...] (o masie całkowitej 690 kg). W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że K. R. był właścicielem pojazdu, którym nie przewożono żadnego ładunku. Stwierdzono też, że K. R. nie posiadał karty opłaty drogowej wskazującej na uiszczenie opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. W toku postępowania administracyjnego ustalono, że K. R. w chwili kontroli nie prowadził działalności gospodarczej i posiadał status osoby bezrobotnej.

Decyzją z dnia [...] 2008r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego nałożył na K. R. karę pieniężną w kwocie 3000 złotych z powodu wykonywania przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych. Organ zarzucił K. R. naruszenie art. 42 i art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 8 sierpnia 2006r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 151, poz. 1089 z późn. zm.). W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 4 ust. 6 ustawy o transporcie drogowym z dnia 6 września 2001r. (Dz. U. z 2007r. Nr 125, poz. 874), przewozem drogowym jest transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także każdy inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006r. (Dz. Urz. UE L. 102 z 11 kwietnia 2006r). Z kolei pkt 4 tego przepisu określa czym jest niezarobkowy przewóz drogowy. Jest to więc przewóz na potrzeby własne, a więc każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej spełniający łącznie następujące warunki: a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników, b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi i c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy, lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin. Natomiast w art. 3 ust. 2 w/w ustawy ustawodawca stwierdził, iż do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty nie będące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego. Organ I instancji podniósł, że art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym zobowiązuje podmioty wykonujące przewóz drogowy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej do uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, przy uwzględnieniu przewidzianych w tym przepisie wyjątków. Opłaty te uzależnione są zgodnie z ust. 2 od czasu przejazdu po drogach krajowych, rodzaju pojazdu samochodowego, dopuszczalnej masy całkowitej i emisji spalin, przy czym - zgodnie z art. 42a - przepisu art. 42 nie stosuje się do podmiotów nie będących przedsiębiorcami, a zaliczanych do sektora finansów publicznych. Organ I instancji wskazał również, że zgodnie z art. 87 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli m.in. kartę opłaty drogowej. Z kolei w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 8 sierpnia 2006r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 151, poz. 1089 z późn. zm.) stwierdzono, że karta opłaty drogowej składa się z dwóch części: winiety samoprzylepnej umieszczanej w sposób trwały wewnątrz pojazdu samochodowego, w prawym dolnym rogu przedniej szyby pojazdu oraz odcinka kontrolnego przechowywanego w pojeździe samochodowym i okazywanego na żądanie osób do kontroli karty opłaty. Ust. 3 stanowi, że dowód uiszczenia opłaty stanowią obie przedziurkowane części karty opłaty łącznie. W myśl ust. 4 odcinek kontrolny nieprzedziurkowany i winieta nieprzedziurkowana oraz nieumieszczona trwale w sposób, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 nie stanowią dowodu uiszczenia opłaty. Z tego tez względu Naczelnik Urzędu Celnego uznał, że pomimo wykonywania przewozu "na pusto" zespołem pojazdów przez osobę fizyczną bezrobotną, to przewóz ten podlega ustawie o transporcie drogowym, gdyż dopuszczalna masa całkowita zespołu przekraczała 3500 kg masy całkowitej, a podmiot dokonujący tego przewozu nie będący przedsiębiorcą nie podlegał wyłączeniu z obowiązku uiszczenia opłaty drogowej.