Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 29 marca 2010 r., sygn. III SA/Gl 169/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Sędzia WSA Małgorzat Jużków (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Spadek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2010r. przy udziale - sprawy ze skargi ,,A'' s.c. w T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

UZASADNIENIE.

Wyrokiem z 15 grudnia 2009 r. sygn. akt I FSK 1079/08, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K., Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/GL 148/07, uwzględniający skargę J. B. i B. B. "A" s.c. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z [...] r. nr [...] określającą spółce zobowiązanie w podatku od towarów i usług za [...] 2003 r. Sąd II instancji uznał za zasadny zarzut błędnej wykładni § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm., dalej rozporządzenie) polegającej na przyjęciu, że uznanie podmiotu gospodarczego za nieistniejący jest nierozerwalnie związane z udowodnieniem, że faktury wystawione przez taki podmiot nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Wskazał, że § 48 ust. 4 rozporządzenia przewiduje różne sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego. W ust. 4 pkt 1 lit. a tego paragrafu określono, że podatnikowi prawo to nie przysługuje, gdy sprzedaż towarów lub usług została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi min. przez podmiot nieistniejący, a w ust. 4 pkt 5 lit. a określono, że prawo takie nie przysługuje podatnikowi, gdy faktura (..) stwierdza czynności, które nie zostały dokonane. Wskazane przepisy różnicują dwa stany faktyczne, które sąd pierwszej instancji utożsamił, nie wskazując przy tym, by w okolicznościach sprawy miał wątpliwości, czy w istocie chodzi w tym przypadku o podmiot nieistniejący w rozumieniu § 48 ust. 4 pkt 1 lit a wskazanego rozporządzenia. Sąd nie ocenił stanowiska organów, które uznały, że podmiot nieistniejący w rozumieniu wskazanego przepisu, to podmiot, który stwarza jedynie pozory istnienia, a taka sytuacja zdaniem organów podatkowych miała miejsce w sprawie.