Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. V SA/Wa 1617/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Andrzej Kania, Sędzia NSA - Małgorzata Dałkowska - Szary (spr.), Sędzia WSA - Joanna Zabłocka, Protokolant - Małgorzata Sieczkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2010 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia ... sierpnia 2009 r. nr ... w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich; 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz J. S. kwotę ... zł (... złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia ... lipca 2009r. Nr ... Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002r. Nr 42, poz. 371 ze zm.), odmówił przyznania J. S. uprawnień kombatanckich z tytułu przebywania w obozie hitlerowskim.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ orzekający wskazał, że strona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie uprawnień kombatanckich na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, który stanowi: "represjami w rozumieniu ustawy są okresy przebywania: w innych miejscach odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa." Zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy "o spełnieniu warunków, o których mowa w art. 21, orzeka Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych lub osoby przez niego upoważnione, na podstawie udokumentowanego wniosku zainteresowanej osoby oraz rekomendacji stowarzyszenia właściwego dla określonego rodzaju działalności kombatanckiej lub represji (...)." Po analizie przedłożonych przez stronę dokumentów organ decyzyjny uznał, że nie przedstawiła ona dostatecznych dowodów osadzenia w obozie hitlerowskim w D. w listopadzie 1940r. Kierownik Urzędu nie dał wiary świadkom: A. K. i W. W., wysiedlonym z H. i P., czyli z innych niż strona miejscowości ( R.), gdy stan osobowy w obozach przesiedleńczych wynosił od kilkuset do kilku tysięcy osób, a pobyt w obozie trwał od kilku do kilkunastu dni. Nie sposób więc przyjąć by świadkowie mogli zapamiętać stronę - osobę sobie wtedy nie znaną. Organ dodał, że strona nie przedstawiła żadnych dokumentów z archiwów państwowych lub IPN, które potwierdzałyby fakt masowych wysiedleń ludności z miejsca zamieszkania strony. Z tego też względu odmówił przyznania stronie uprawnień kombatanckich z wnioskowanego tytułu.