Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. I SA/Ol 6/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zofia Skrzynecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Kantecka,, Sędzia WSA Wiesława Pierechod, Protokolant Krzysztof Dzieliński, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 3 lutego 2010r. sprawy ze skargi K. Sz. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie umorzenie postępowania restrukturyzacyjnego oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia 8 listopada 2002 r. K.S. zwrócił się do Urzędu Skarbowego z wnioskiem o restrukturyzację zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r., 1996 r. i 1997 r. wraz z odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu podatnik wskazał, iż jego firma od 1999 r. nie osiągnęła przychodów i nie poniosła wydatków. Istnienie zaległości wobec Skarbu Państwa utrudniało zdobycie klientów w zakresie robót budowlanych i doprowadziło do zawieszenia działalności gospodarczej. Zdaniem wnioskodawcy, restrukturyzacja zadłużenia umożliwi mu wznowienie działalności gospodarczej, uczestnictwo w przetargach i zdobywanie nowych zleceń.

Decyzją z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił objęcia zaległości podatkowych restrukturyzacją, powołując się na normę wyrażoną w art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 ze zm.), dalej powoływanej też jako ustawa o restrukturyzacji. Powyższe uzasadnił tym, iż zaległości powstały w wyniku określenia przez organ podatkowy zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości. Organ wyjaśnił, że w toku przeprowadzonej kontroli źródłowej stwierdzono działania polegające na zaniżeniu przychodu oraz zawyżeniu kosztów uzyskania przychodów, m.in. poprzez ujęcie fikcyjnych faktur.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało uchylone decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", który w uzasadnieniu wskazał, iż w decyzjach określających wysokość zobowiązania podatkowego zakwestionowano jedynie skutki podatkowe czynności prawnych. Jednakże nie stwierdzono, iż zaległości określone zostały w związku z dokonywaniem czynności prawnych, mających na celu obejście przepisów podatkowych lub przepisów dotyczących wymiaru i poboru tych należności. Z tego względu, w ocenie organu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 6 ust. 4 powołanej wyżej ustawy.