Wyrok WSA w Lublinie z dnia 16 lutego 2010 r., sygn. II SA/Lu 720/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca),, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 lutego 2010 r. sprawy ze skarg B. W. i Towarzystwa [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargi.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] września 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania A. Spółki z o.o. w Pruszkowie od decyzji Wójta Gminy N. z dnia [...] czerwca 2009 r. o odmowie określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie i eksploatacji wytwórni mas bitumicznych typu Ammann o wydajności 160 Mg/h, zlokalizowanej w Niemcach na działce nr ewid. [...]/13, uchyliło decyzję organu pierwszej instancji w całości i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że poprzednia decyzja organu pierwszej instancji w tej sprawie została uchylona przez Kolegium decyzją z dnia 20 lutego 2009 r. W decyzji tej organ odwoławczy zobowiązał organ pierwszej instancji do ustalenia stron postępowania oraz rozważenia zasadności wezwania wnioskodawcy do uzupełnienia przedłożonego raportu o oddziaływaniu przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko. Ponownie rozpoznając sprawę organ pierwszej instancji powołaną wyżej decyzją z dnia 10 czerwca 2009 r. po raz kolejny odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia, jednakże zdaniem Kolegium tych zaleceń i wytycznych organ ten nie zrealizował.

Kolegium podkreśliło, iż z jednej strony organ pierwszej instancji odmówił wiarygodności raportowi z uwagi na jego braki i wady, a z drugiej oparł na nim wszystkie ustalenia dotyczące określenia kręgu podmiotów, którym w postępowaniu należało przyznać status jego stron. Ponadto po skierowaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organ pierwszej instancji nie dokonał w zasadzie jakichkolwiek nowych ustaleń faktycznych i nie wezwał samego wnioskodawcy do uzupełnienia raportu w zakresie uznanym za niekompletny, mimo, że raport nie czyni zadość wytycznym wskazanym w art. 52 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska i wymaga uzupełnienia. Wprawdzie organ pierwszej instancji ponownie wskazał na wady raportu (w szczególności na brak właściwego wykonania dyspozycji art. 52 powołanej ustawy), ale jeżeli takie wady istniały i istnieją nadal, to organ ten powinien nakazać stronie uzupełnienie tego raportu i dopiero w przypadku niepodjęcia przez stronę stosownych czynności odmówić raportowi wiarygodności. Organ pierwszej instancji takich czynności procesowych zaniechał, mimo uprzednich wskazówek Kolegium. W tej sytuacji w ocenie organu odwoławczego nie można orzec co do istoty sprawy, ponieważ zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje ku temu podstawy i jest niepełny.