Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Wa 862/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Sławomir Fularski, Andrzej Kołodziej (spr.), Protokolant Eliza Kusy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi I. O. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę

Uzasadnienie

[...] Komendant Wojewódzki Policji, działając na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 18 ust. 5 pkt 3 w zw. z art. 26 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz art. 104 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - dalej: kpa, decyzją z dnia [...] maja 2008 r. nr [...], cofnął I. O. pozwolenie na broń palną myśliwską.

Pismem z dnia [...] czerwca 2008 r. I. O. wniósł odwołanie od ww. decyzji.

Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu przedmiotowego odwołania, decyzją z dnia [...] września 2008 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 par. 2 i art. 268a kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 i art. 18 ust. 5 pkt 3 w zw. z art. 26 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że Komendant Wojewódzki Policji z siedzibą w R. cofnął I. O. pozwolenie na broń palną myśliwską na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, zaliczając go do kategorii osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, tj. co do których zachodzi uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego w związku z ustaleniem, że został skazany za przestępstwo z art. 178a par. 1 kk (przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji), za przestępstwo z art. 222 par. 1 kk (naruszenie nietykalności funkcjonariusza) i art. 226 par. 1 kk (znieważenie funkcjonariusza), a także na podstawie art. 18 ust. 5 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, z uwagi na naruszenie przez niego określonego w art. 26 ww. ustawy obowiązku zawiadomienia właściwego organu Policji o zmianie miejsca stałego pobytu. Komendant Główny Policji - dalej: KGP podniósł, iż I. O. w 2001 r. dwukrotnie kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, dodatkowo naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji, znieważył funkcjonariusza Policji, przy czym na podstawie opinii sądowo-psychiatrycznej, sąd uznał, że ww. czynów tych dopuścił się w sytuacji ograniczonej w stopniu nieznacznym zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i w stopniu znacznym pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem Komendanta powyższe okoliczności powinny być oceniane w kontekście możliwości posiadania przez stronę broni palnej w myśl przepisów ustawy o broni i amunicji. Dla KGP niezrozumianym było zaniechanie przez organ I instancji działań zmierzających do ustalenia, czy psycholog, który w wyniku odwołania strony od negatywnego dla niej orzeczenia psychologicznego, co do zdolności dysponowania bronią, wydał ostateczne orzeczenie psychologiczne na korzyść strony, miał wiedzę o tych faktach, tj. czy przed przystąpieniem do badań przeprowadził wywiad ze stroną i strona poinformowała go o nich i jaki wpływ na treść wydanego orzeczenia miałoby ewentualne zatajenie ich przez stronę. Zdaniem Komendanta organ I instancji nie zwrócił orzeczenia lekarzowi, w celu eliminacji jego błędów formalnych, nie wyjaśnił także powodów, dla których lekarz określił terminowość orzeczenia. W ocenie KGP wyjaśnienie kwestii psychofizycznej zdolności strony do dysponowania bronią miało charakter priorytetowy, tymczasem organ I instancji nie przeprowadził w tym zakresie pełnego postępowania dowodowego, co miało istotny wpływ na sposób rozstrzygnięcia sprawy. Organ I instancji naruszył zatem rażąco dyspozycję art. 7, 77 par. 1, 75 par. 1 i 107 par. 3 kpa oraz art. 80 kpa i naruszył także prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu, czym uniemożliwił stronie prawidłową ochronę jej interesów w postępowaniu administracyjnym, nie uzasadnił także dlaczego interes strony w posiadaniu pozwolenia na broń winien ustąpić na rzecz interesu społecznego. Organ odwoławczy zaznaczył, iż wyjaśnienia wymaga kwestia skazania strony za czyny z art. 178a par. 1 kk, art. 224 par. 1 kk i art. 226 par. 1 kk, kwestia informacji znajdującej się w opinii sądowo-psychiatrycznej, że I. O. był w przeszłości skazany za znęcanie się nad rodziną, co organ I instancji całkowicie pominął. Dodatkowo wskazano, że niejednoznaczne są także ustalenia organu I instancji dotyczące sposobu przechowywania przez stronę broni. W zaleceniach KGP znalazło się również to dotyczące uzupełnienia materiału dowodowego o przesłuchania w charakterze świadków lekarza i psychologa, stwierdzających w wydanych przez nich orzeczeniach brak przeciwwskazań do dysponowania przez stronę bronią. Organ odwoławczy zaznaczył, że dopiero pełne ustalenia stanu faktycznego sprawy pozwoli na prawidłową ocenę i wydanie decyzji zgodnej z zasadami prawa procesowego i prawa materialnego.