Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Łd 614/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Świderska Sędziowie Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Protokolant Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 2 grudnia 2009 r. przy udziale --- sprawy ze skargi "A" Spółki jawnej E.A., S.K. z siedzibą w R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia nadwyżki podatku należnego nad naliczonym do wpłaty w podatku od towarów i usług za luty, marzec, kwiecień i czerwiec 2003 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Spółka jawna A. prowadziła w 2003 r. działalność gospodarczą, polegającą głównie na sprzedaży paliw, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł., po ponownym rozpoznaniu sprawy, w oparciu m.in. o art. 5 ust. 1, art. 19 ust. 1-2 oraz art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 11 poz. 176 ze zmianami), a także o § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a) i § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 27, poz. 268 ze zm.), określił ww. spółce nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym do wpłaty w podatku od towarów i usług za luty, marzec, kwiecień i czerwiec 2003 r. w kwotach wyższych niż zadeklarowane przez podatnika. Organ pierwszej instancji ustalił, że dostawcą paliwa dla podatnika była firma B. M.M., która w istocie nie prowadziła sprzedaży paliw. M.M. firmował bowiem działalność gospodarczą prowadzoną w rzeczywistości przez A.D. Organ podatkowy powołał się na wyciągi bankowe z rachunków firmy B., z których wynikało, że osobą korzystającą ze zgromadzonych tam środków był A.D., a także na treść zeznań M.M., złożonych w toku postępowania karnego, w których przyznał, że prowadzeniem firmy w rzeczywistości zajmował się A.D., on zaś otrzymywał miesięczny czynsz w wysokości około 4.000 zł. W konsekwencji organ pierwszej instancji przyjął, że faktury wystawione przez firmę B. nie stwierdzały faktycznie dokonanych czynności, a tym samym określony w nich podatek naliczony nie mógł być uwzględniony przez stronę w jej rozliczeniu podatkowym. Odnosząc się do zakresu przeprowadzonego postępowania dowodowego organ podatkowy wskazał, że odmówił przeprowadzenia wnioskowanego przez stronę dowodu z przesłuchania świadka A.D. z uwagi na jego niepoczytalność oraz na to, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia zostały już stwierdzone w wystarczający sposób innymi dowodami. Z kolei inne wnioski dowodowe nie miały zdaniem organu związku z prowadzonym postępowaniem. Ponadto organ pierwszej instancji stwierdził, że spółka nieprawidłowo rozliczyła faktury za abonament telefoniczny i wywóz nieczystości, otrzymane w maju, a płatne w czerwcu 2003 r.