Wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Lu 233/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Kręcisz, Sędziowie WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca), NSA Anna Kwiatek, Protokolant Referent stażysta Julita Urbaś, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe Klubu A. z tytułu podatku od towarów i usług za luty i kwiecień 2004 r. wraz z odsetkami i kosztami egzekucyjnymi - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 31 października 2006r., Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z 17 stycznia 2005 r. orzekającą o odpowiedzialności podatkowej M. P. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe A. z tytułu podatku VAT, wynikających ze złożonych przez ten A. deklaracji podatkowych VAT-7 za luty, kwiecień, 2004 r., odsetki za zwłokę na dzień wydania decyzji oraz koszty egzekucyjne.

W uzasadnieniu swojej decyzji podał, że A. nie uregulowało w całości swojego zadeklarowanego zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług wynikającego ze złożonych deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2004r. w kwocie 10.952 zł oraz kwiecień 2004r. w kwocie 92.953 zł. Do zapłaty pozostało; za miesiąc luty 2004r. 8.656 zł oraz za kwiecień 2004r. - 90.031,30 zł. Stwierdził, że egzekucja z majątku A. okazała się bezskuteczna. W tej sytuacji, na podstawie art. 116a Ordynacji podatkowej, organ I instancji orzekł o odpowiedzialności podatkowej członka organu zarządzającego z tytułu ciążących na A. zaległości podatkowych, co znalazło wyraz w decyzji z dnia 17 stycznia 2005r.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik strony zarzucał wydanie decyzji z naruszeniem art. 91, 92, 116, 116a, 116 § 2 oraz 247 § 1 pkt. 5 Ordynacji podatkowej, bowiem decyzja skierowana została nie do wszystkich członków zarządu, lecz do jednego z nich i powołał się na orzecznictwo SN w tej materii. Nadto, M. P. nie pobierał nigdy za sprawowaną funkcję wynagrodzenia, lecz pełnił ją społecznie i nie należały do niego sprawy finansowe. Takie bierne pełnienie obowiązków nie może być uznane za pełnienie obowiązków, o których mowa w art. 116 § 2 Ordynacji podatkowej (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 3 marca 2004r. IIISA 2889/02).