Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. I SA/Wr 1371/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta, Sędziowie WSA Katarzyna Borońska, WSA Anetta Chołuj (sprawozdawca), Protokolant Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A sp. z o. o. we W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie zaliczenia zwrotu podatku od towarów i usług za grudzień 2008 r. na poczet zaległości podatkowych oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A sp. z o.o. we W. - dalej: Spółka, jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r., nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zarachowania kwoty zwrotu podatku VAT za grudzień 2008 r. w kwocie [...],- zł, na poczet zaległości:

- w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r. - [...] (n.g.) + [...],- (ods);

- w VAT za styczeń 2003 - [...],- (n.g.) + [...],- zł (ods);

- w VAT za luty 2003 - [...] zł (n.g.) + [...] (ods).

W zażaleniu na powyższe postanowienie, wniesionym w imieniu Spółki przez doradcę podatkowego K. J. M., strona zarzuciła naruszenie art. 120, art. 123 § 1, art. 136 oraz art. 145 § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: o.p.). Strona podniosła, że przedmiotowe postanowienie zostało bezpośrednio doręczone Spółce, podczas gdy A sp. z o.o. umocowała doradcę podatkowego K. J. M. do reprezentowania jej we wszystkich postępowaniach w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. oraz podatku od towarów i usług za styczeń i luty 2003 r., a stosowne pełnomocnictwa złożono zgodnie z treścią art. 137 § 3 o.p. w D. Urzędzie Skarbowym we W.. Doręczając postanowienie o zaliczeniu bezpośrednio Spółce, a nie jej pełnomocnikowi, ustanowionemu na podstawie art. 136 o.p., organ podatkowy naruszył treść art. 145 § 2 o.p., nakładający obowiązek doręczania pism kierowanych do strony ustanowionemu pełnomocnikowi, a także zawartą w art. 123 § 1 o.p. zasadę czynnego udziału strony. W świetle powyższego, doręczenie to należało uznać za bezskuteczne. Zdaniem strony uchybiono także wyrażonej w art. 120 o.p. zasadzie legalizmu.