Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. IV SA/Gl 181/09

Niedopuszczalne jest merytoryczne rozpatrzenie kolejnego podania o zmianę lub uchylenie decyzji w trybie art. 154 k.p.a. jeżeli podanie to, jako przyczynę uchylenia lub zmiany decyzji, wskazuje okoliczności niewątpliwie powołane już i badane przez organ w zainicjowanym przez tę samą stronę postępowaniu dotyczącym zmiany lub uchylenia tej samej decyzji ostatecznej.

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant St. sekr. sąd. Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2009 r. sprawy ze skargi S.S. na decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]r. nr [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych działając na podstawie art. 2 pkt 1 oraz art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ( Dz. U. Nr 87 poz 395) odmówił S. S. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w przywołanej ustawie.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż przedstawione przez stronę dokumenty pozwalają ustalić, jako miejsce jego pracy w okresie okupacji, terytorium Rzeczypospolitej, a więc świadczenie nie przysługuje.

Wskutek złożonego przez stronę wniosku organ rozpoznał sprawę ponownie, jednak nie znalazł przyczyn do zmiany swego uprzedniego stanowiska i utrzymał swoje uprzednie rozstrzygnięcie w mocy ( decyzją z dnia [...]r. Nr [...]) wyjaśniając, iż strona nie zaprzeczyła, by poza terytorium Rzeczypospolitej wywieziona została dopiero w lutym 1945r.,a wiec okres deportacji trwał jedynie trzy miesiące. Tym samym uznano za nie spełnione przesłanki deportacji trwającej co najmniej 6 miesięcy, o czym mowa w art. 2 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Organ wskazał nadto, że wnioskodawca przed wywiezieniem go do K. wykonywał pracę w gospodarstwie rolnym w miejscowości S. znajdującej się w powiecie Ż., a więc na terenie II Rzeczypospolitej.