Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 października 2009 r., sygn. I SA/Wa 1058/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Miernik Sędziowie: WSA Elżbieta Lenart WSA Joanna Skiba (spr.) Protokolant Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2009 r. sprawy ze skargi Z. sp. z o. o. w W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania orzeczenia w części z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzenia jego nieważności oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] Minister Infrastruktury utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2008 r., nr [...] stwierdzającą, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] sierpnia 1961 r., nr [...], w części dotyczącej gruntu objętego księgą wieczystą KW nr [...] zostało wydane z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzającą jego nieważność.

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] sierpnia 1961 r. Prezydium Rady Narodowej W. odmówiło J. J. przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] ozn. nr hip. [...] i jednocześnie stwierdziło, że wszystkie budynki znajdujące się na powyższym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że teren przedmiotowej nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego został przeznaczony pod budowę budynku biurowego, a zatem korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela nie dawało się pogodzić z planowanym przeznaczeniem tej nieruchomości. W aktach postępowania brak jest odwołania od w/w orzeczenia.

W dniu 9 marca 2001 r. do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wpłynął wniosek T. J. - następcy prawnego byłego właściciela nieruchomości, o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego z dnia [...] sierpnia 1961 r., bowiem zdaniem wnioskodawczyni nie zostało wykazane, że niemożliwe jest pogodzenie korzystania z gruntu przez dotychczasowego właściciela z jego przeznaczeniem, określonym w planie zagospodarowania.