Wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 października 2009 r., sygn. I SA/Wa 1641/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie WSA Emilia Lewandowska (spr.) WSA Maria Tarnowska Protokolant Anna Jurak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2009 r. sprawy ze skargi W.G. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz skarżącego W.G. kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Konserwator Zabytkowi decyzją z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...] na podstawie art. 3 pkt 15, art. 4, art.7 pkt 1, art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.) wpisał z urzędu do rejestru zabytków województwa [...] otoczenie zespołu zabudowy przy ul [...], stanowiące teren dawnego ogrodu [...] fundacji P. M., w granicach dz. ew. nr [...], [...], [...], [...], [...], obr. [...], położonych przy ul. [...] w K..

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że działka nr [...], objęta KW nr [...] stanowi współwłasność osób fizycznych: Z.S., P.S., A.G., E.P., i J.T., a działki nr [...], [...], [...] i [...], objęte KW [...], KW [...], KW [...], KW [...] stanowią własność J.M.. Artystyczne i historyczne wartości zabytkowej zabudowy przy ul. [...] w K. zadecydowały, że budynki stanowiące dawną własność Zakładu [...], fundacji P.M. stały się przedmiotem zainteresowania służb konserwatorskich jeszcze w okresie międzywojennym i zostały uznane za godne wpisu do rejestru zabytków już w 1937 r. Przedwojenna decyzja z dnia [...] lutego 1937 r. nr [...] w sprawie uznania za zabytek zaginęła najprawdopodobniej podczas II wojny światowej, utrudniając jednoznaczne określenie przedmiotu, a przede wszystkim zakresu ochrony konserwatorskiej.