Wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 października 2009 r., sygn. II SA/Łd 408/09

Dnia 28 października 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda - Lenczewska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Protokolant Asystent sędziego Beata Czyżewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2009 r. przy udziale - sprawy ze skargi T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpatrzeniu odwołania T. K., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Z. z dnia [...] roku, Nr [...] o umorzeniu postępowania w sprawie wydania dla "A." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej, zlokalizowanej na działce Nr ewid. [...], w miejscowości J. [...], obręb J., gm. Z.

Jak wynika z treści uzasadnienia decyzji I instancji, umorzenie postępowania jest wynikiem zmiany przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 roku w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu. Aktualnie dla planowanego przedsięwzięcia nie jest wymagana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach.

W odwołaniu od powyższej decyzji T. K. wskazała na naruszenie przepisów Prawa Ochrony Środowisko, w szczególności art. 11, art. 46 ust 2 w zw. z art. 51 ust. 8 pkt 1 - poprzez ich pominięcie, art. 46 a ust. 4 pkt "g" oraz 4 w zw. z art. 49 ust. 3 - poprzez ich pominięcie, art. 51 ust 2 w zw. z art. 51 ust. 8 pkt 1 oraz 2 - poprzez ich niezastosowanie, art. 51 ust. 7 - poprzez jego pominięcie. Nadto, strona wskazała na uchybienie przepisom rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 poprzez ich niewłaściwą interpretację, § 2 ust. 2 i § 5 poprzez ich pominięcie oraz § 4 poprzez jego nieuwzględnienie. Zdaniem strony, z uwagi na nowelizację, z dniem 19 sierpnia 2007 roku, ustawy Prawo Ochrony Środowiska, do sprawy należy stosować przepisy w brzmieniu nadanym jej ustawą nowelizująca. Zdaniem strony wniosek złożony przez inwestora, w świetle nowych przepisów, był niekompletny i winien podlegać uzupełnieniu na wezwanie organu. Powołując się na zapis § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz art. 51 ust 8 Prawa Ochrony Środowiska, odwołująca się stwierdziła, że przy planowanym kilkunastokrotnym wzmocnieniu mocy anten istniejącej stacji bazowej, wzrost emisji powyżej 20% będzie ewidentny, co wprost uzasadnia obligatoryjne sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko i uzyskanie decyzji środowiskowej. Organ I instancji nie odniósł się w ogóle do tej kwestii. W ocenie odwołującej się planowana inwestycja będzie negatywnie oddziaływać na ludzi znajdujących się w pobliżu inwestycji. Nawet orientacyjnie można stwierdzić, że miejsca dostępne dla ludności znajdują się wzdłuż osi głównej promieniowania anteny sektorowej na poziomie terenu, bowiem przy danej wysokości zawieszenia tej anteny (ok. 50 m) odległość do 150 m od jej środka elektrycznego (przy wariancie obligatoryjnego sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko) znajdzie się na poziomie terenu w pasie o długości ok. 140 m licząc od podstawy masztu. Zdaniem odwołującej się, organ mógł odstąpić od sporządzenia przez inwestora raportu jedynie w takiej sytuacji, gdyby inwestor posiadał prawo do dysponowania terenem wokół stacji, wyznaczył obszar wokół niej o promieniu ok. 140 m, ogrodził i zaopatrzył tablicami "wstęp wzbroniony". Wówczas taki teren można by uznać jako miejsce niedostępne dla ludności.