Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 września 2009 r., sygn. II SA/Ol 704/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Katarzyna Matczak Protokolant Grzegorz Knop po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2009 roku sprawy ze skargi ze skargi A. Z. na orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego przy Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby oddala skargę.

Uzasadnienie

Orzeczeniem z dnia "[...]" wydanym przez Dyrektora Aresztu Śledczego w B. uznano A. Z. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów polegających na tym, iż nie stawił się przed Wojewódzką Komisją Lekarską MSWiA celem zbadania zdolności fizycznej i psychicznej do służby, nie podał aktualnego adresu zamieszkania i numeru telefonu i nie pozostawał w stałej dyspozycji z przełożonym ds. osobowych w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych, tj. czynów stanowiących naruszenie art. 125 ust. 3 pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej i wymierzono mu za to karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. W uzasadnieniu wskazano, iż obwinionego skierowano na badania celem ustalenia jego dalszej przydatności do służby, gdyż stan jego kondycji psychicznej budził wiele wątpliwości. Na wyznaczone w dniach 9 lipca 2008r. i 22 sierpnia 2008r. terminy badań A.Z. nie stawił się, usprawiedliwiając swoją nieobecność zwolnieniem lekarskim, zaś na kolejny termin w dniu 21 listopada 2008r. nie stawił się bez usprawiedliwienia. Tym samym zgodnie z § 23 regulaminu w sprawie sposobu pełnienia służby przez funkcjonariuszy Służby Więziennej obwiniony nie wykonał polecenia służbowego, co w świetle zaś art. 125 ust. 2 i 3 pkt 2 ustawy o Służbie Więziennej jest naruszeniem dyscypliny służbowej, za które funkcjonariusz podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej. Podano także, iż z treści notatki policyjnej z dnia 9 lutego 2009r. wynika, iż A. Z. nie zamieszkuje pod adresem, który podał komórce kadrowej Aresztu Śledczego w B., a w toku służby funkcjonariusz nie zgłaszał zmiany miejsca zamieszkania oraz zmiany numeru telefonu, do czego jest zobowiązany w myśl powołanego regulaminu. Zgodnie z art. 125 ust. 2 i 3 ustawy o służbie więziennej zaniechanie czynności służbowej wynikającej z przepisów prawa oraz świadome wprowadzenie w błąd przełożonego, jeżeli spowodowało to lub mogło spowodować szkodę dla służby, jest naruszeniem dyscypliny służbowej, za naruszenie której funkcjonariusz podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej. Odnośnie zarzutu niepozostawania w stałej dyspozycji z przełożonym ds. osobowych w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych podniesiono, iż z treści notatek służbowych sporządzonych w okresie od dnia 29 stycznia 2009r. do dnia 4 lutego 2009r. przez starszego inspektora ds. kadr Aresztu Śledczego w B. wynika, że mimo wielokrotnych prób dodzwonienia się pod podany przez A. Z. numer telefonu, próby nawiązania kontaktu nie powiodły się. Kontrole miejsca zamieszkania również nie odniosły skutku, bowiem wymienionego nie zastano pod wskazanym adresem. Uniemożliwiło to doręczenie funkcjonariuszowi delegacji służbowej celem stawienia się w Zespole Medycyny Pracy w O. i poddaniu się badaniom kontrolnym po przebytej długotrwałej chorobie trwającej powyżej 30 dni. Wskazano, iż funkcjonariusz nie przedstawił żadnego usprawiedliwienia, a stosownie do zapisów regulaminu funkcjonariusz zawieszony w czynnościach służbowych jest obowiązany stawić się w jednostce organizacyjnej Służby Więziennej, w której pełni służbę na wezwanie przełożonego właściwego w sprawach osobowych. W ocenie organu zgromadzone w toku postępowania dyscyplinarnego materiały dowodowe potwierdzają fakt popełnienia przez obwinionego zarzucanych mu przewinień. Podniesiono, iż postawa A. Z. budzi coraz większe obawy co do dalszego prawidłowego realizowania przez niego zadań służbowych w bezpośrednim kontakcie z osadzonymi bez narażania na niebezpieczeństwo siebie, jak i innych. Wskazano, iż przy ustalaniu winy funkcjonariusza oraz wymiarze kary wzięto pod uwagę rodzaj i wagę popełnionych przewinień, okoliczności ich popełnienia, stopień winy oraz pobudki działania, zachowanie się funkcjonariusza przed i po popełnieniu przewinienia, opinię służbową i fakt, iż wymierzono mu już karę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku za podobne przewinienie, a ponadto popełnienie kolejnych 3 przewinień, świadczących o lekceważącym stosunku funkcjonariusza do przełożonych i do służby.