Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 września 2009 r., sygn. I SA/Bk 282/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 września 2009 r. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] czerwca 2005 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do sierpnia oraz za październik i grudzień 2002 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] stycznia 2005 r. Nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił E. K., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą A., wysokość zobowiązań w podatku od towarów i usług za miesiące styczeń - sierpień, październik i grudzień 2002 r. w kwotach innych aniżeli zadeklarowane w deklaracjach VAT-7. W ocenie organu kontroli skarbowej, oprócz działalności gospodarczej prowadzonej pod własną firmą - A., E. K. prowadził także działalność pod firmą K. A. B., której działalność miała taki sam zakres. Zdaniem organu ekonomiczno-podatkowym uzasadnieniem takiego działania były korzyści finansowe, jakie skarżący odniósł z uniknięcia opodatkowania dochodu z działalności prowadzonej w ramach firmy K. podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 40 %, a opodatkowaniem tego dochodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym według stawki 3 % od przychodu. Prowadzenie przez E. K. działalności gospodarczej również pod szyldem firmy K. skutkowało, zdaniem organu tym, że to na skarżącym, jako podmiocie faktycznie dokonującym czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług ciążył obowiązek podatkowy w zakresie tego podatku. Powyższe było podstawą przyjęcia, że E. K. prowadząc faktycznie działalność

w ramach obu firm A. i K. nie miał prawa do naliczania podatku należnego

w fakturach wystawionych na rzecz K. oraz podstawą zakwestionowania prawa skarżącego do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na jego rzecz przez K., gdyż faktury te dokumentowały czynności kupna towarów, które nie miały miejsca. Organ uznał, że nie doszło do dokonania czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu art. 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r.