Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 3 czerwca 2009 r., sygn. IV SA/Po 70/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Makosz - Frymus (spr.) WSA Maciej Dybowski WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska Protokolant st.sekr.sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 03 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia (...) nr (...) w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę /-/E.Kręcichwost-Durchowska /-/E.Makosz-Frymus /-/M.Dybowski

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) nr (...) Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w P., działając na podstawie art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako kpa) i art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t. j. Dz. U. z 2006r. nr 122 poz. 851 ze zm., dalej ustawa o Państwowej Inspekcji Sanitarnej) oraz rozporządzenia z dnia 30 lipca 2002r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. z 2002r. Nr 132, poz. 1115, dalej jako rozporządzenie w sprawie chorób zawodowych) orzekł o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u B. P.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż B. P.r była nauczycielem akademickim Uniwersytetu im. (...) w P. i pracowała w zawodzie od (...) do (...). Pierwsza decyzja o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej z dnia (...) została wydana na podstawie orzeczeń Wielkopolskiego Centrum Medycyny Pracy w P. i Instytutu Medycyny Pracy w Ł. Na skutek wniesionego odwołania Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. decyzją z dnia (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając, iż stwierdzone zmiany morfologiczno-czynnościowe w obrębie krtani u zainteresowanej nie dają merytorycznych podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu głosu, a rozpoznane schorzenia nie figurują w obowiązującym wykazie chorób zawodowych. Dalej wskazano, iż na skutek wniesionej przez B.P. skargi, Wojewódzki Sad Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2006r. sygn. akt IV SA/Po 327/06 uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą z dnia (...), wskazując, iż organy administracji publicznej wbrew zasadzie dochodzenia prawdy obiektywnej (art. 7 kpa) i obowiązkowi wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 kpa), nie ustaliły z należytą starannością stanu faktycznego, istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie przebiegu pracy zawodowej oraz oceny narażenia zawodowego pracownika. Ponadto Wojewódzki Inspektor Sanitarny naruszył obowiązek uzupełnienia dowodów i materiałów oraz obowiązek ponownego, merytorycznego rozstrzygnięcia tej samej sprawy, i odniesienia się do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu (art. 15 w zw. z art. 138 kpa). Realizując uwagi Sądu zawarte w przedmiotowym wyroku Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. zwrócił się do jednostki orzeczniczej I stopnia o uzupełnienie i rozszerzenie orzeczenia lekarskiego z roku (...) Wielkopolskie Centrum Medycyny Pracy w P. ponownie odniosło się do stwierdzonej u skarżącej dysfonii hyperfunkcjonalnej podkreślając, iż jest to zaburzenie czynnościowe krtani mogące występować między innymi na podłożu zapalnym poinfekcyjnym, alergicznym, neurastenicznym, nieprawidłowej emisji głosu i jest jedynie objawem towarzyszącym dla utrwalonych zmian organicznych w narządzie głosu. W trzykrotnych szczegółowych badaniach (klinika, Wielkopolskie Centrum Medycyny Pracy, Instytut Medycyny Pracy) nie stwierdzono u skarżącej żadnych zmian organicznych, które stanowiłyby podstawę do ustalenia rozpoznania choroby związanej z wysiłkiem głosowym. W ocenie Wielkopolskiego Centrum Medycyny Pracy dodatkowe dokumenty dostarczone przez stronę nie przyczyniły się do zmiany stanowiska jednostki orzeczniczej, a wręcz utwierdziły w przekonaniu, że schorzenia narządu głosu u B. P. mają charakter pozazawodowy. Na poparcie tych ustaleń Wielkopolskie Centrum Medycyny Pracy przytoczyło opinię dr hab. med. B. W-W, autorytetu w dziedzinie foniatrii, zastępcy Kierownika Kliniki Foniatrii i Audiologii w P., z której wynika, że podnoszona przez zainteresowaną sprawa dotyczy niewydolności fonacyjnej związanej z niedomykalnością międzychrzęstnej szpary głośni, która uznawana jest jako proces fizjologiczny. Sama konfiguracja szpary głośni podczas normalnej fonacji zmienia się z wiekiem, a u kobiet może wystąpić w postaci "dyskretnej niedomogi fonacji głośni". Zdaniem dr hab. med. B. W-W bardzo wątpliwe jest twierdzenie, że każdy brak pełnego zwarcia fonacyjnego głośni pozostaje w ścisłym związku wyłącznie z wysiłkiem głosowym i jest zawsze podstawą do rozpoznania choroby zawodowej zgodnie z przyjętymi obecnie kryteriami klinicznymi.