Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 kwietnia 2009 r., sygn. III SA/Gl 110/09

1. Moment powstania obowiązku podatkowego, także dla usług ciągłych, zdefiniowano w art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. W odniesieniu do niektórych kategorii usług, także ciągłych, określono w sposób odmienny, szczegółowy ten moment. W odniesieniu do usług spedycyjnych i transportowych we wskazanym wyżej art. 19 ust. 13 pkt 2 a i b. Określony w nim przedział 30 dni pomiędzy wykonaniem usługi, a powstaniem obowiązku podatkowego - przy założeniu, że w tym okresie nie doszło do zapłaty, daje podatnikowi możliwość wykonania w tym czasie kilku czynności cząstkowych - spedycji lub transportu i rozliczenia ich jedną fakturą wystawioną na koniec tego okresu i zapłaconą. W tym przedziale czasowym można mówić o usłudze ciągłej spedycji. Z uwagi na szczególne unormowanie w ustawie momentu powstania obowiązku podatkowego dla tej kategorii usług, nie jest możliwe obejście tej regulacji poprzez umowne wydłużenie okresu rozliczeniowego ponad wskazany okres.

2. Przepisy wspólnotowe nie sprzeciwiają się stosowaniu przez państwa członkowskie sankcji administracyjnych za działania popełniane przez podatników podatku VAT przy dokonywaniu czynności związanych z wymiarem tego podatku. Dodatkowe zobowiązanie podatkowe takie jak przewidziane w ustawodawstwie polskim nie wykazuje cech podatku od towarów i usług, ponieważ zdarzeniem powodującym jego powstanie nie jest określona czynność, lecz błąd w deklaracji podatkowej. Ponadto jego kwota nie jest określana proporcjonalnie do ceny otrzymanej przez podatnika. Jest to w istocie sankcja administracyjna, a zasada wspólnego systemu podatku od towarów i usług nie stoi na przeszkodzie wprowadzeniu tego rodzaju środka przez państwa członkowskie. Uregulowana w art. 109 ustawy o podatku od towarów instytucja dodatkowego zobowiązania nie jest środkiem specjalnym w rozumieniu przepisów VI Dyrektywy i nie wymagał uzyskania przez Polskę upoważnienia do jego stosowania.