Wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 marca 2009 r., sygn. I SA/Łd 1340/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Świderska Sędziowie: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Asesor WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Protokolant: Marta Aftowicz-Korlińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 03 marca 2009 roku sprawy ze skargi A - Spółka Jawna w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz A - Spółki Jawnej w Ł. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] Burmistrz Miasta T. umorzył postępowanie w sprawie określenia A spółce jawnej z siedzibą w Ł. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 r., ze względu na jego bezprzedmiotowość.

Postępowanie w sprawie zostało wszczęte deklaracją podatkową złożoną przez spółkę A, w której to ww. spółka wykazała do opodatkowania budowle o wartości 6.957,80 zł, znajdujące się na terenie targowiska B w T. (stanowiska nr [...]). Na podstawie zebranego materiału dowodowego organ I instancji, powołując się na treść art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej O.p.) i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; dalej ustawa o p.o.l.) stwierdził, że wymieniona na wstępie spółka nie była podatnikiem podatku od nieruchomości. Nie figurowała bowiem w ewidencji gruntów i budynków jako właściciel nieruchomości, jak również nie wykazała, że jest posiadaczem samoistnym zadeklarowanego do opodatkowania przenośnego pawilonu handlowego tj. budowli niezwiązanej trwale z gruntem, o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Z § 3 znajdującej się w aktach umowy najmu wynikało, że spółka jest najemcą części nieruchomości gruntowej stanowiącej własność B Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T., oznaczonej na planie podziału stanowisk handlowych targowiska, jako stanowiska [...] i [...], a zatem była ona jedynie posiadaczem zależnym gruntu. Zgodnie z § 4 umowy wynajmująca spółka oddała część nieruchomości najemcy w celu prowadzenia przez niego działalności handlowej. Z treści umowy wynikało także, iż za pisemną zgodą wynajmującego najemca mógł postawić własnym staraniem i na własny koszt, przy zachowaniu przepisów prawa, kiosk kontenerowy wraz z przyłączami przeznaczony na działalność handlową. Organ I instancji podkreślił, że w aktach sprawy znajdują się decyzje z procesu budowlanego w postaci decyzji Starosty Ł. o udzieleniu PHU C spółce jawnej M.M. i P.G. w T. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę przenośnych pawilonów handlowych oraz decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu Ł. o udzieleniu B sp. z o.o. pozwolenia na użytkowanie wybudowanych przenośnych pawilonów kontenerowych pod istniejącymi wiatami handlowymi, przeznaczonych do użytkowania przez najemców stanowisk handlowych. Inwestorem była spółka B, natomiast skarżąca spółka była jedynie użytkownikiem pawilonu. W tej sytuacji organ uznał, iż w zakresie wybudowanego przenośnego pawilonu handlowego podatnikiem nie była skarżąca spółka, lecz spółka B. Organ zaakcentował jednocześnie, iż dowody w postaci dokumentów urzędowych, jakimi są wymienione wyżej decyzje o pozwoleniu: na budowę i na użytkowanie przenośnych pawilonów kontenerowych mają większą moc dowodową od znajdujących się w aktach dokumentów pozaurzędowych, wskazujących na przysługujące spółce A prawo do spornego pawilonu. W konkluzji organ stwierdził brak podstaw do wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości od przedmiotowej budowli, skoro strona nie była podatnikiem i nie ciążył na niej obowiązek podatkowy z tytułu użytkowania przedmiotowego obiektu. W związku z powyższym stosownie do art. 208 § 1 O.p. Burmistrz umorzył postępowanie, jako bezprzedmiotowe.