Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 lutego 2009 r., sygn. I SA/Wr 938/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Semiczek, Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca), Sędzia WSA Zbigniew Łoboda, Protokolant Barbara Głowaczewska, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2009 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego za 2002r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. decyzją z dnia [...], nr [...], ustalił M. M. zryczałtowany podatek od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodu za 2002 r. w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w trakcie przeprowadzonej u podatnika kontroli stwierdzono, że w latach 2001-2002 oraz w okresie je poprzedzającym, podatnik zgromadził znaczny majątek, głównie nieruchomości położone w L., na który w latach 1997-2000 wydatkował na nie kwotę [...] zł, natomiast w okresie 2001-2002 kwotę [...] zł. W badanym okresie podatnik zgromadził także znaczne zapasy towarów magazynowych w prowadzonym przez siebie przedsiębiorstwie, pod firmą A - M. M.

Zdaniem organu kontroli skarbowej zgromadzony w sprawie materiał dowodowy okazał się wystarczający do stwierdzenia, że wydatki podatnika nie znajdują pokrycia we wskazanych przez niego przychodach. W oparciu o analizę osiągniętych przez niego dochodów i poniesionych wydatków, organ kontroli skarbowej ustalił, że wydatki podatnika w 2002 r. wyniosły [...] zł, natomiast jego dochody w tym samym roku podatkowym [...] zł. Dało to kwotę [...] zł nieujawnionego przychodu, opodatkowaną zryczałtowaną 75 % stawką podatkową ([...] zł podatku).

W odwołaniu z dnia [...] podatnik zarzucił rozstrzygnięciu organu pierwszej instancji:

1) obrazę przepisu art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, która obliguje organ podatkowy do podjęcia wszelkich niezbędnych działań zmierzających do wyjaśnienia w pełni stanu faktycznego sprawy, oraz zaniechanie takich działań, prowadzących w konsekwencji do wydania nieuzasadnionej decyzji oraz naruszenie przepisów art. 120 i art. 121 Ordynacji podatkowej;