Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. V SA/Wa 1751/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson (spr.), Sędzia WSA - Małgorzata Rysz, Asesor WSA - Joanna Gierak - Podsiadły, Protokolant - Anna Wiśniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2009 r. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] kwietnia 2008r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia pozostawania bez pracy w okresie przed dniem 4 czerwca 1989 roku na skutek represji politycznych oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] maja 2006 r. E. K. zwróciła się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o potwierdzenie, że w okresie od [...] sierpnia 1980 r. do [...] października 1981 r. pozostawała bez pracy na skutek represji politycznych. W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że w okresie od [...] sierpnia 1980 r. (końca okresu wypowiedzenia umowy o pracę) do [...] października 1981 r. (dnia otrzymania pierwszej renty) nie mogła znaleźć żadnej pracy, nawet w reaktywowanym piśmie [...], którego redakcję tworzono od podstaw poszukując dziennikarzy związanych z tematyką młodzieżową i wiejską, w której skarżąca specjalizowała się uzyskując liczne nagrody. Podkreśliła, że piśmie tym nie przyjęto jej podania, ponieważ była "na czarnej liście dziennikarzy". Wyjaśniła też, iż pracę w "T. [...]" straciła, bo badała [...] w woj. [...], a zamieszany był w tę sprawę II sekretarz KW PZPR.

W opinii wnioskodawczyni, istotnym powodem wyrzucenia jej z pracy w redakcji stał się również fakt, że od dłuższego czasu zajmowała się krytyką prasową (dziennikarstwem śledczym). Podkreśliła jednocześnie, że nie walczyła z socjalizmem, lecz o socjalizm. Wskazała, iż nie uważa, by ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych była nakierowana tylko na osoby represjonowane z powodu walki z ustrojem socjalistycznym. W jej ocenie takie podejście byłoby sprzeczne z duchem i literą ustawy, która nie uzależnia uznania represji od poglądów ideowo-politycznych danej osoby.