Wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Kr 854/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia NSA Piotr Lechowski Sędziowie : WSA Bożenna Blitek WSA Elżbieta Kremer spr. Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 czerwca 2008 r Nr : [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji s k a r g ę o d d a l a

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2008r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 157 § 1 i § 3 kpa odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Powiatowego z dnia [...] 2004r. nr [...] orzekającej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami prawo jazdy kat. ABCT K. K.

W uzasadnieniu decyzji organ powołał się na wniosek skarżącego, który zarzucał brak podstawy prawnej w/w decyzji, wyjaśniając, że w dacie orzekania przez organ I instancji art. 140 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym ( Nr 108, poz. 908) nie dawał podstaw do podjęcia przez Starostę decyzji o cofnięciu prawa jazdy w związku z niepoddaniem się badaniom psychologicznym. Ustosunkowując się do powyższego, organ wskazał, że brak podstawy prawnej decyzji jako przesłanka nieważności ma miejsce wówczas gdy albo nie ma przepisu prawnego, który umocowuje administracje publiczną do działania, albo też przepis jest, ale nie spełnia wymagań podstawy prawnej działania organów tej administracji polegającego na wydawaniu decyzji czy postanowień rozumianych jako indywidualne akty administracyjne zewnętrzne. Tymczasem decyzja, o stwierdzenie nieważności której skarżący wnosi wydana została na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowiącym, że decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie m.in. niepoddania się badaniu psychologicznemu w trybie określonym w art. 124 ust. 1 pkt 3 lub 4 w/w ustawy. Sama zmiana treści art. 140 ustawy Prawo o ruchu drogowym, na którą powołuje się skarżący nie może skutkować uznaniem jej za nieważną.