Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 grudnia 2008 r., sygn. I SA/Łd 1163/08

Dnia 2 grudnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska (spr.) Asesor WSA Joanna Grzegorczyk - Drozda Protokolant asystent sędziego Piotr Pietrasik po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi A. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] określającą A. L. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie 26 353,80 zł.

W toku postępowania ustalono, że w rocznym zeznaniu podatkowym za 1999 r. A. L. wykazała dochód w wysokości 145 779,35 zł, pomniejszając go o kwotę 60 000,00 zł. Podstawę odliczenia stanowiły trzy umowy (nazwane przez strony umowami renty) zawarte na okres trzech miesięcy, przewidujące świadczenia w określonej z góry kwocie - po 20 000,00 zł każda z umów, spełniane w trzech ratach. Świadczeniodawcą była A. L. a świadczeniobiorcami odpowiednio A. M., R. K. i A. K. Świadczenia miały pomóc beneficjentom w kształceniu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego zakwestionował charakter prawny tych umów. Uznał, iż skoro przewidywały one z góry wysokość świadczenia przyznanego poszczególnym uprawnionym, płatnego w ratach, nie były to zatem świadczenia okresowe, wobec czego umowy nie mogły być uznane za umowy renty w rozumieniu art. 903-907 Kodeksu cywilnego.

Od decyzji wydanej w pierwszej instancji podatniczka złożyła odwołanie, w którym zarzuciła naruszenie art. 26 ust 1 pkt.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. poprzez jego błędną, a także naruszenie art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

Utrzymując w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż na tle art. 26 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 903 i nast. Kodeksu cywilnego sporne umowy nie mogły być kwalifikowane jako umowy renty. Za oceną taką przemawiał fakt, że umowy na podstawie, których strona odliczyła w zeznaniu podatkowym kwotę 60 000,00 zł, zawarte zostały na z góry ustalony okres jednego roku, a przy tym opiewały na z góry określone kwoty, które podzielone zostały na trzy raty. Ponadto w ocenie organu odwoławczego sporne umowy renty nie spełniały materialnych przesłanek przewidzianych w prawie cywilnym z uwagi na brak wiarygodnego celu ich przysporzenia. Celem takim winno być zaspokojenie potrzeb życiowych osoby korzystającej z renty mające charakter alimentacyjny, natomiast w sprawie celem przysporzenia była finansowa pomoc w kształceniu. Organ zaznaczył przy tym, że skoro zamiarem ustawodawcy było wykreowanie renty, jako świadczenia polegającego na zapewnieniu uprawnionym pełnego utrzymania (cel alimentacyjny) lub wspomożenia w ograniczonym zakresie (leczenie, pielęgnacja), to w ustalonym stanie faktycznym przekazane przez podatniczkę "renty", nie można było uznać za zgodne z intencją ustawodawcy.