Wyrok WSA w Kielcach z dnia 30 grudnia 2008 r., sygn. I SA/Ke 443/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Surma, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska,, Sędzia WSA Ewa Rojek (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 grudnia 2008r. sprawy ze skargi B.C. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności składkowych na ubezpieczenia społeczne oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. z dnia [...] Nr [...] wydaną dla B. C. odmawiającą umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia własne: społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy płatnika oraz odmawiająca umorzenia należności z tytułu składek za zatrudnionego pracownika na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że rozstrzygnięcie odmawiające umorzenia B. C. należności oparte zostało na podstawie art. 83 ust. 1 i art. 28 ust. 3 a i 3 b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz.U. Nr 141, poz. 1365). Zawarta w tych przepisach instytucja umorzenia ma charakter wyjątkowy i według woli ustawodawcy jest zastrzeżona dla bardzo szczególnych przypadków enumeratywnie wyliczonych w powołanych przepisach. Rozstrzygnięcie to ma charakter fakultatywny a nie obligatoryjny, zgodnie bowiem z treścią art. 28 ustawy organ może, a nie musi wydać decyzję o umorzeniu należności. Ustawodawca pozostawił podjęcie rozstrzygnięcia do swobodnego uznania organowi wydającemu w ramach tzw. uznania administracyjnego. Nie oznacza ono jednak dowolności, Zakład bowiem podejmuje rozstrzygnięcie w granicach obowiązujących przepisów prawa oraz zebranego materiału dowodowego. Analiza tegoż materiału dowodowego nie przemawia za udzieleniem ulgi. Żaden z podniesionych przez stronę zarzutów nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia.