Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 padziernika 2008 r., sygn. VI SA/Wa 1602/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Asesor WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2008 r. sprawy ze skargi N Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2008 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2008 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] po rozpatrzeniu odwołania N. S.A. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] stycznia 2008 roku odmawiającą wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego (drogi wojewódzkiej) ul. O. w rej. ul. K. w celu umieszczenia obiektu reklamowego.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przypomniał stan faktyczny sprawy. Wskazał, iż z opinii z grudnia 2006 r. Instytutu Badawczego Dróg i Mostów w sprawie zagrożeń dla kierujących pojazdami wynikających z umieszczenia reklam w pasach dróg w W. wynika, że człowiek pobiera informacje z otoczenia głównie za pomocą wzroku. W przypadku reklam wzrok kierowcy zatrzymuje się na nich w czasie tzw. fiksacji, czyli zatrzymania wzroku w jednym punkcie. Czas zatrzymania jest różny, ale w tym czasie samochód przejeżdża kilkadziesiąt metrów. Rozproszenie uwagi kierowcy jest częstym (10-30%) powodem zaistnienia wypadków. Około 1/3 z tych wypadków miało miejsce w wyniku wizualnych bodźców zewnętrznych - głównie reklam przydrożnych. Usytuowanie przedmiotowej reklamy dotyczy miejsca, gdzie natężenie ruchu w porannym szczycie wynosi 1750 pojazdów na godzinę (w szczycie popołudniowym 1390) a limit dopuszczalnej prędkości to 50 km/h. Odległość wnioskowanej reklamy od krawędzi jezdni wynosi 2,5 m a więc jest mniejsza od odległości minimalnych określonych w art. 43 ust. 1 cyt. ustawy.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 115 ze zm.) wyraża generalny zakaz dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabrania się lokalizacji obiektów budowlanych, umieszczania urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Przepis art. 39 ust. 3 stanowi zaś, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi wydawanym w drodze decyzji administracyjnej. Decyzja taka ma charakter uznaniowy.