Wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 padziernika 2008 r., sygn. III SA/Łd 3/08

Dnia 28 października 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA: Janusz Nowacki Sędziowie Sędzia NSA: Teresa Rutkowska Sędzia WSA: Monika Krzyżaniak (spr.) Protokolant Asystent sędziego Katarzyna Orzechowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2008 roku sprawy ze skargi S. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] Nr [...] (znak: [...]) w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. - Dz. U. z 2006r., nr 139, poz. 996 ze zm.) i art. 104 K.p.a., po rozpatrzeniu wniosku M. K., Burmistrz W. orzekł o wymeldowaniu S. S. z miejsca pobytu stałego przy ul. A 28 w W.

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w sprawie została już wydana decyzja z dnia [...], znak: [...] o wymeldowaniu S. S. z w/w mieszkania, którą Wojewoda [...] uchylił w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia - decyzja z dnia [...], znak: [...]. Uznając za bezsporną okoliczność opuszczenia przez S. S. dotychczasowego miejsca pobytu stałego, Burmistrz W. wskazał, iż pismem z dnia 29 stycznia 2007r. wystąpiono do Komendy Powiatowej Policji w W. o udzielenie informacji, czy w okresie od maja 2005r. zgłaszał on fakt uniemożliwiania mu wejścia do mieszkania przy ul. A 28 w W. W odpowiedzi udzielonej dnia 7 marca 2007r., znak: [...], Komenda Powiatowa Policji w W. nie potwierdziła powyższego faktu, a jedynie wskazała, iż na skutek nieporozumień między małżonkami bądź S. S. i teściami, dotyczących widzeń z dziećmi, miały miejsce pod tym adresem interwencje funkcjonariuszy Policji. W aktach sprawy znajduje się opinia Rodzinnego Ośrodka Diagnostyczno - Konsultacyjnego w S. z dnia 2 marca 2007r., z której wynika, iż "rodzice uzgodnili formę kontaktu ojca z dziećmi w ten sposób, że ojciec widuje się z nimi 1 raz w tygodniu z prawem zabierania dzieci poza ich miejsce zamieszkania. Sławomir Szczerkowski złożył natomiast oświadczenie, że widuje się z dziećmi na Osiedlu W. w W. W wyniku przeprowadzonych w dniu 11 grudnia 2006r. w mieszkaniu przy ul. Kijak A w W. oględzin ustalono, iż w pokoju, który S. S. wcześniej zajmował, nie było żadnych jego rzeczy. Nie było ich też w łazience. W trakcie rozprawy administracyjnej w dniu 8 lutego 2007r. przesłuchano świadków powołanych przez wnioskodawczynię. Za najistotniejszy dowód organ I instancji uznał jednak złożone w trakcie tej rozprawy oświadczenie S. S., iż swoje życie osobiste skoncentrował u ojca w D., natomiast pracę zarobkową wykonuje w K. Skarżący wyjaśnił również wtedy, iż nie chce się wymeldowywać miejsca pobytu stałego, ponieważ chce widywać dzieci, które odwiedza co dwa tygodnie na Osiedlu W. 21/24 w W., a także z uwagi na będąca w toku sprawę rozwodową oraz majątek dorobkowy. Burmistrz W. wskazał następnie, iż okoliczność, że przed sądem toczy się postępowanie o rozliczenie nakładów powstałych w trakcie trwania małżeństwa, jak i w sprawie o rozwód, nie mają znaczenia w postępowaniu administracyjnym o wymeldowanie z miejsca pobytu stałego. Podkreślił, iż ewidencja ludności służy przede wszystkim rejestracji stanu faktycznego, a nie prawnego. Nie jest formą kontroli legalności sytuacji prawnych ani nie rozstrzyga o statusie prawnym lokali mieszkalnych czy o ewentualnych roszczeniach cywilnoprawnych powstałych na tle zajmowania bądź opuszczenia lokalu. Zdaniem organu, za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych należy uznać nie tylko dobrowolną zmianę miejsca pobytu, ale także sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została usunięta z mieszkania i nie została do niego dopuszczona, a nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do mieszkania. S. S. nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnych umożliwiających powrót do w/w mieszkania i nie powrócił do niego, a okoliczność tę potwierdza pismo Sądu Rejonowego w W. z dnia 8 lutego 2007r. Z tych też względów organ I instancji odmówił wiary wyjaśnieniom strony, że została zmuszona przez teściów do opuszczenia dotychczasowego mieszkania. Zdaniem Burmistrza W., powołani przez skarżącego świadkowie nie złożyli istotnych zeznań, gdyż nie byli bezpośrednimi świadkami, a ich znajomość sprawy wynikała jedynie z przekazu S. S. Obecny na rozprawie w dniu 1 marca 2007r. pełnomocnik S. S. wniósł o nieuwzględnianie wniosku M. K., zapoznał się z całością zebranego materiału dowodowego, a złożony przez niego wniosek dowodowy, tj. złożenia zawiadomienia do prokuratury, nie został przez niego wykonany. Za najistotniejszy dla rozstrzygnięcia sprawy organ I instancji uznał fakt opuszczenia mieszkania przez S. S. w maju 2005r. oraz zabrania stamtąd rzeczy osobistych. W konkluzji Burmistrz W. stwierdził, iż strona nie przejawiała w tym postępowaniu inicjatywy w dochodzeniu swoich praw i zaniechała obowiązku wymeldowania się z mieszkania, w którym nie przebywa. Istniejący stan rzeczy jest utrzymywaniem fikcji ewidencyjnej polegającej na urzędowym potwierdzeniu stałego miejsca pobytu osoby w miejscu, w którym nie zamieszkuje.