Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. II SA/Rz 24/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Małgorzata Wolska Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk /spr./ WSA Jolanta Ewa Wojtyna Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi A. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego -skargę oddala-

II SA/Rz 24/08

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] października 2007r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 ze zm. zwana dalej w skrócie k.p.a.) oraz art. 48 ust. 1 w zw. z art. art. 48 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r. nr 156, poz. 1116 ze zm. - zwana dalej ustawą) po rozpatrzeniu odwołania A uchyliło decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2007r. nr [...] w przedmiocie nakazania spółce A dokonanie rozbiórki tymczasowej stacji paliw zlokalizowanej na działce nr 1170/2 położonej w B. wybudowanej bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę i nakazał wymienionej spółce rozbiórkę stacji kontenerowej paliw zlokalizowanej na działce nr 1170/2 w B. wybudowanej bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 3 pkt 1 lit. b i art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, kwestionując zakwalifikowanie zbiornika jako obiektu budowlanego i rozstrzygnięcie sprawy w oparciu o art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, gdyż za budowlę można uznać jedynie zbiornik wolnostojący, trwale związany z gruntem, a tych warunków nie spełnia kontrolowany zbiornik. Zbiornik nie został wymieniony w Polskiej Kwalifikacji Obiektów Budowlanych. Organ pierwszej instancji bezpodstawnie przyjął, że zbiornik jest tymczasową stacją paliw oraz błędnie powołał przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowania (Dz. U. nr 98, poz. 1067), które w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie obowiązywało, gdyż zostało uchylone mocą rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21.11.2005r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych (Dz. U. nr 243, poz. 2063), które nie przewiduje pojęcia tymczasowej bazy stacji paliw płynnych, czym organ naruszył art. 6 k.p.a. Zarzucono też naruszenie art. 7 i art. 77 k.p.a., gdyż organ pierwszej instancji nie uwzględnił przeznaczenia przedmiotowego zbiornika wykorzystywanego wyłącznie do własnego użytku Spółki z powodu braku elementu dystrybucji paliw. Zakwestionowała stanowisko organu, iż przedmiot postępowania jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko w oparciu o § 3 ust. 1 pkt 37 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzania raportu oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. nr 275, poz. 2573 ze zm.), według którego do tego rodzaju przedsięwzięć nie należą zbiorniki na oleje o pojemności nieprzekraczającej 3m3. Skarżąca w oparciu o te zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania pierwszej instancji.