Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. II SA/Lu 320/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak, Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Jakub Polanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzedaży nieruchomości stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w § 4 ust. 2 oraz § 5.

Uzasadnienie

Rada Miasta Lublina w dniu 4 marca 2004 r. podjęła uchwałę Nr 366/XVI/2004 w sprawie sprzedaży garaży, stanowiących własność Gminy Lublin (Dz. Urz. Woj. Lubelskiego Nr 72, poz. 1282).

W dniu 4 kwietnia 2008 r. Wojewoda złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na powyższą uchwałę i wniósł o stwierdzenie nieważności § 4 ust. 2 oraz § 5 uchwały.

Skarżący wyjaśnił, iż zaskarżoną uchwałą Rada Miasta Lublina określiła zasady sprzedaży garaży stanowiących własność Gminy Lublin. Jak podkreślił Wojewoda, zgodnie z § 4 ust. 2 uchwały, cena sprzedaży ustalona w myśl ust. 1 może być na wniosek nabywcy rozłożona na raty, wyłącznie w przypadku określonym w § 1 ust. 2 - z tym, że pierwsza rata płatna przed zawarciem aktu notarialnego nie może być mniejsza niż 50% tej ceny, zaś pozostała część może być zapłacona w 5 rocznych ratach, płatnych w terminie do dnia 31 marca każdego roku, przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Od niespłaconych w terminie rat nalicza się odsetki według zasad określonych w kodeksie cywilnym. Zdaniem Wojewody § 4 ust. 2 zaskarżonej uchwały narusza art. 70 ust. 1, 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Powołane przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami nie przyznają bowiem radzie gminy kompetencji w zakresie ustalania i rozkładania na raty ceny nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży ani w zakresie ustalania odsetek od niespłaconych rat, ponieważ stanowią kompletną regulację w tym zakresie. Oznacza to, w ocenie skarżącego, iż regulacja § 4 ust. 2 uchwały przyjęta została bez podstawy prawnej.