Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 maja 2008 r., sygn. I SA/Po 241/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Małek Sędziowie Sędzia NSA Gabriela Gorzan as.sąd. WSA Katarzyna Nikodem /spr./ Protokolant st.sekr.sąd. Alicja Ajnbacher po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 maja 2008r r. przy udziale uczestnika postępowania K K sprawy ze skargi U P na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...], nr [...] , II. stwierdza, że decyzje wymienione w punkcie pierwszym nie podlegają wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienie niniejszego wyroku. /-/ K. Nikodem /-/ St. Małek /-/ G. Gorzan

Jak wynika z akt podatkowych w dniu [...] K.K. złożył w Urzędzie Skarbowym w K. deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych PCC-1, w której zadeklarował podatek w wysokości 2% od umowy pożyczki 177.000 zł. W deklaracji w rubryce C1 wskazał jako podatnika również U. P., z którą w dniu 31.08.2006r zawarł umowę pożyczki. Deklaracja nie zawierała podpisu U. P., w związku z czym organ wezwał Ur. P. do osobistego zgłoszenia się do organu celem uzupełnienia deklaracji poprzez jej podpisanie. Na wezwanie U. P. oświadczyła przed organem podatkowym, że nie zawierała z K. K. umowy pożyczki, otrzymała natomiast od K. K. darowiznę w kwocie 177.000 zł na spłatę zaciągniętych kredytów. Wobec sprzecznych oświadczeń stron umowy Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. postanowieniem z dnia [...] wszczął postępowanie podatkowe i wezwał Strony do przedłożenia dowodów mogących przesądzić o kwalifikacji dokonanej czynności cywilnoprawnej. Z uwagi na rozbieżności w zebranym materiale dowodowym odnośnie dokonanej czynności organ podatkowej, na podstawie art. l99a Ordynacji podatkowej wystąpił do Sądu Okręgowego w K. z pozwem o ustalenie, że ustna umowa zawarta w dniu 31 sierpnia 2006 r. jest umową pożyczki. Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia [...] oddalił powództwo. Sąd wskazał w uzasadnieniu wyroku, że zawarta umowa winna być stwierdzona pismem dla celów dowodowych. Zgodnie z art. 74 § 1 zd. 1 kc w razie niezachowania zastrzeżonej formy, w sporze nie jest dopuszczalny dowód ze świadków ani z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Jednakże z art. 74 § 2 kc wynika, że pomimo niezachowania formy pisemnej, przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą, albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma. Pozwani K.K. i U. P. nie wyrazili zgody na przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków ani też dowodu z przesłuchania stron na okoliczność faktu dokonania czynności. W ocenie Sądu nie można również uznać, że złożona przez K. K. deklaracja PCC-1 stanowi pismo uprawdopodobniające fakt dokonania umowy pożyczki w rozumieniu art. 74 § 2 kc. Dlatego też Sąd uznał, że powód Skarb Państwa nie wykazał, aby zawarta umowa stanowiła umowę pożyczki.