Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 maja 2008 r., sygn. IV SA/Gl 61/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska Protokolant referent stażysta Katarzyna Wajs po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2008r. sprawy ze skargi D. C. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przeniesienia do rezerwy oddala skargę

Uzasadnienie

Wojskowy Komendant Uzupełnień w B.-B. decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 46 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 224, poz. 2416 ze zm.) i art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego nie przeniósł D.C. do rezerwy. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że poddał analizie zgromadzony materiał dowodowy w sprawie i ustalił, że D.C. był wzywany do stawienia się w WKU w B.-B. w celu odbycia zasadniczej służby wojskowej od dnia wygaśnięcia decyzji o odroczenie ze względu na ważne sprawy osobiste. Wezwania te pochodziły z [...]; z [...] i z [...]. Nadto organ ten zaznaczył, że termin osiemnastu miesięcy biegnie od [...] to jest od dnia, kiedy skończył się stronie pobyt w S. trwający od [...] do [...]. W świetle przedstawionego stanu faktycznego nie została wypełniona norma prawna przewidziana treścią art. 46 ust. 1 o powszechnym obowiązku obrony RP uzasadniająca przeniesienie do rezerwy.

Odwołanie od tej decyzji w imieniu D.C. wniósł jego pełnomocnik adwokat J.S. W odwołaniu tym zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie art. 46 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP, ponieważ przepis ten nie miał w sprawie zastosowania, jak również naruszenie art. 46 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy poprzez jego niezastosowanie mimo, że w rozpatrywanej sprawie ten przepis powinien być podstawą rozstrzygnięcia. W motywach skargi podniósł, że D.C. jako powód przeniesienia do rezerwy podnosił to, że nie został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w ciągu osiemnastu miesięcy następujących po dniu wygaśnięcia decyzji o odroczeniu zasadniczej służby wojskowej (art. 46 ust. 3 pkt 1 powoływanej ustawy). W dalszej części odwołania pełnomocnik dokonał analizy historycznej treści art. 46 ust. 3 powyższej ustawy. Zdaniem odwołującego się aktualną treść przywołanego przepisu należy ujmować na zasadzie samodzielnej podstawy, stanowiącej wyjątek od zasady ogólnej przenoszenia do rezerwy. Jeżeli zatem został spełniony warunek podstawowy to jest nie powołanie poborowego do odbycia zasadniczej służby wojskowej w ciągu osiemnastu miesięcy od wygaśnięcia decyzji o odroczeniu, to z kategorycznego i jednoznacznego brzmienia tego przepisu wynika, że poborowy powinien być przeniesiony do rezerwy. Nadto zaznaczono, że D.C. wyjeżdżając za granicę, czy nie stawiając się dwukrotnie na wezwanie nie czynił tego rozmyślnie i z zamiarem uchylenia się od odbycia zasadniczej służby wojskowej. W szczególności wezwanie z [...] nie zostało przez odwołującego się odebrane, gdyż o nim nie wiedział, natomiast drugie wezwanie zostało odebrane przez matkę podczas jego nieobecności spowodowanej wyjazdem za granicę. O fakcie przebywania syna za granicą i niemożności stawienia się, matka odwołującego się informowała telefonicznie WKU.