Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 kwietnia 2008 r., sygn. III SA/Gd 82/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Marek Gorski, Sędzia WSA Felicja Kajut, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Hanna Tarnawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 3 stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 31 października 2005 r. udzielił Przedsiębiorstwu Budowlanemu "A" Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zezwolenia na zajęcie części pasa drogowego ulicy [...] w G. celem przeprowadzenia robót związanych z budową przyłącza wodno - kanalizacyjnego oraz na umieszczenie w pasie drogowym w roku wydania decyzji oraz w latach 2006 - 2010 urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanej z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Jednocześnie organ I instancji ustalił opłaty: za zajęcie pasa drogowego w okresie od 3 do 6 listopada 2005 r., za umieszczenie w pasie drogowym urządzeń i obiektów od dnia 7 listopada 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. oraz opłatę roczną obejmującą okres 1 stycznia 2006 r. - 31 grudnia 2010 r.

Wnioskiem z dnia 2 lutego 2006 r. pełnomocnik strony zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] o stwierdzenie nieważności w/w decyzji jako niewykonalnej, wydanej bez podstawy prawnej i skierowanej do podmiotu niebędącego stroną w sprawie. Uzasadniając swoje stanowisko pełnomocnik strony podniósł, iż PB "A" Sp. z o.o. nie jest właścicielem ani posiadaczem wykonanego przyłącza wodno - kanalizacyjnego, które znajduje się na terenie należącym do Gminy Miasta G. Tym samym brak było podstaw do wymierzenia przez organ stosownej opłaty rocznej. Nadto, w ocenie pełnomocnika opłacie takiej mogą podlegać jedynie urządzenia dające się zdemontować, czyli takie które mają charakter tymczasowy. Art. 40 ust 5 ustawy o drogach publicznych nie jest zaś podstawą do ustalenia opłaty rocznej za trwałe konieczne dla odpowiednich warunków bytowych ludności urządzenia lokalizowane z konieczności architektonicznej w pasie drogowym, jeżeli mają na celu spełnianie ustawowych zadań gminy, w tym przypadku zbiorowego zaopatrzenia w wodę.