Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r., sygn. IV SA/Wr 626/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, Protokolant Aleksandra Siwińska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 5 marca 2008 r. sprawy ze skargi M. Z. na decyzję Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowa przyznania uprawnień kombatanckich I. uchyla decyzję I i II instancji II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego M. Z. kwotę 100 złotych (sto) tytułem kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Postępowanie administracyjne w sprawie wszczęte zostało wnioskiem z dnia 14 grudnia 2006 r., w którym M. Z. domagał się przyznania mu uprawnień kombatanckich, z tytułu pełnienia służby w oddziale partyzanckim Armii Krajowej w latach 1943 -1945. Do wniosku dołączył pozytywną rekomendację Związku Żołnierzy Armii Krajowej z dnia 11 stycznia 2007 r. oraz oświadczenia świadków: W. K. i S. K.

Decyzją z dnia [...]r. wydaną z powołaniem się na przepisy art. 1 ust. 2 pkt 3 oraz art. 22 ust.1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r., Nr 42, poz. 371 ze zm.) (zwanej dalej ustawa o kombatantach ) Kierownik Urzędu ds. Kombatantów odmówił przyznania stronie uprawnień kombatanckich. W uzasadnieniu decyzji organ administracji przywołał brzmienie art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o kombatantach, zgodnie z którym za działalność kombatancką uznaje się pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945. Dalej organ wskazał, że dokonując - zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o kombatantach - oceny czy wskazane przez stronę okoliczności faktyczne spełnią warunki przewidziane w art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o kombatantach, oparł się między innymi na powszechnie dostępnych źródłach historycznych. W powyższym zakresie organ powołał się na Instrukcję gen. Kazimierza Sosnkowskiego z dnia 4 grudnia 1939 r., której punkt 5 przewidywał, że członkiem Związku Walki Zbrojnej - przekształconego w 1941 r. w Armię Krajową - może być każdy Polak od siedemnastego roku życia. Stwierdził dalej, że w późniejszym okresie dla osób wstępujących do wymienionych oddziałów określono cenzus wieku na poziomie lat szesnastu. Zdaniem organu wiek wnioskodawcy tj.13-15 lat, wykluczał możliwość pełnienia służby w Armii Krajowej, jedynie mógł on dorywczo wykonywać na jej rzecz czynności pomocnicze. Z tych względów organ administracji odmówił wiarygodności przedstawionym przez stronę oświadczeniom świadków W. K. i S. K., byłych partyzantów oddziału Armii Krajowej w L. M.. W ocenie Kierownika Urzędu strona nie udowodniła także faktu, złożenia przez nią przysięgi wojskowej, co według organu - stanowi podstawowy warunek pełnienia służby w podziemnej organizacji wojskowej w rozumieniu art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy o kombatantach.