Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. II SA/Wa 1946/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. B. na czynność Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie niepowołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziowskim postanawia odrzucić skargę.

W dniu 24 września 2007 r. R.B. skierował za pośrednictwem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na działanie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, zarzucając naruszenie art. 179 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 55 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.), przez błędną wykładnię przepisów i nieskorzystanie z konstytucyjnej prerogatywy do powołania skarżącego na pierwsze stanowisko sędziowskie, mimo istnienia takiego obowiązku.

W uzasadnieniu skargi R. B. wyjaśnił, że w dniu [...] lutego 2007 r. Krajowa Rada Sądownictwa podjęła uchwałę nr [...], mocą której przedstawiła jego kandydaturę Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, celem wręczenia mu aktu powołania na pierwsze stanowisko sędziowskie w Sądzie Rejonowym w S. Pismem Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 9 sierpnia 2007 r. skarżący został poinformowany, że w dniu 2 sierpnia 2007 r. do siedziby Krajowej Rady Sądownictwa wpłynęło pismo z Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 lipca 2007 r., w którym Kancelaria Prezydenta poinformowała, że Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nie skorzystał z konstytucyjnej prerogatywy do powołania R. W. B. na urząd sędziego w Sądzie Rejonowym w S. Skarżący wystąpił do Przewodniczącego KRS o doręczenie mu pisma Kancelarii Prezydenta, podnosząc przed Sądem, że należy traktować je jako decyzję administracyjną, ewentualnie jako postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym.

Mając wątpliwości co do tego, jaki charakter ma pismo Kancelarii Prezydenta RP, skarżący podniósł, że gdyby odmówić mu charakteru decyzji czy postanowienia, zostałby pozbawiony konstytucyjnego prawa do sądu. W tym zakresie przedstawił obszerne motywy, przywołując przepisy Konstytucji RP, ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) i wywodząc z nich, że właściwym do rozpoznania sprawy jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a skarga winna zostać uwzględniona z uwagi na istnienie prawnego obowiązku, jaki spoczywa na Prezydencie RP, powołania na stanowiska sędziowskie tych osób, które zostały przedstawione w uchwale Krajowej Rady Sądownictwa.