Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. II SA/Sz 996/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędziowie Sędzia WSA Maria Mysiak,, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska (spr.), Protokolant Małgorzata Frej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki I uchyla zaskarżoną decyzję, II stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego Stowarzyszenia A. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia (...), na podstawie art. 37 ust.21 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 38, poz. 229 ze zm.), w związku z art. 103 ust.2 ustawy z dnia

7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r. Nr 156, poz.1118 ze zm.), art. 104 kpa nakazał Stowarzyszeniu (...), dokonanie rozbiórki zespołu domków letniskowych wybudowanych na terenie dz. nr (...) przy ul. (...) w P bez wymaganego pozwolenia na budowę oraz uporządkowanie terenu rozbiórki.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosło Stowarzyszenie (...) wnoszący o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie. Skarżący zarzuca decyzji organu I instancji błędną wykładnię zapisu planu zagospodarowania przestrzennego gminy, obowiązującego od 1988 do 2003 roku, poprzez przyjęcie, że zakazywał on ustawienia na działce nr (...) w P nietrwale związanych z gruntem domków kempingowych, podczas gdy zapis ten określał jedynie "zakaz wszelkich inwestycji kubaturowych", natomiast wg skarżącego domki kempingowe nietrwale związane z gruntem, nie stanowią takiej inwestycji. Ponadto skarżący wskazuje, iż dysponuje stanowiskiem Wójta, oraz zgodą Zarządu Gminy na "dalszą lokalizację" domków, z których to dokumentów wynika, że organy te nie tylko nie sprzeciwiały się, a wręcz wyrażały zgodę na lokalizację domków kempingowych. Wg .skarżącego, istnienie zabudowy nietrwale związanej z gruntem nie powoduje dewastacji środowiska, a wręcz pomaga je chronić poprzez ograniczenie dostępu do wydm niezorganizowanym grupom turystów. Jego zdaniem przedmiotowe domki nie naruszają porządku przestrzennego okolicy, w żaden sposób jej nie szpecą, a ich ustawienie zapobiega dalszej chaotycznej zabudowie terenu. Nakazywanie ich rozbiórki tylko z tej przyczyny, że organ nadzoru budowlanego inaczej interpretuje zapis planu zagospodarowania przestrzennego, stoi wg skarżącego w sprzeczności z zasadą zaufania obywateli do organów Państwa, wyrażoną w art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego. Ponadto skarżący wskazuje, iż organ powiatowy wybiórczo ocenił dowód z opinii urbanistycznej sporządzonej w maju 2006r. przez Regionalne Biuro Gospodarki Przestrzennej Województwa, w której opiniujący wyjaśnia, że istniejąca zabudowa jest zgodna z przepisami obecnie obowiązującymi, oraz wymienia argumenty przemawiające za pozostawieniem tej zabudowy również w świetle przepisów obowiązujących w czasie stawiania domków. Oprócz tego, skarżący podnosi w odwołaniu, iż przedmiotowa zabudowa stoi już od wielu lat, w pełni komponuje się z otoczeniem, nie powoduje żadnych zniszczeń przyrody, a wręcz pełni funkcję ochronną. W chwili obecnej nie obowiązuje żaden plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący sporny teren, a strona poniosła nakłady na uzbrojenie terenu, zatem jak twierdzi skarżący niesłusznym jest nakazywanie rozebrania domków tylko z powodu innej niż dotychczasowa interpretacji zapisów poprzednio obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.