Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2007 r., sygn. III SA/Po 642/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych - Olszanowska Sędziowie WSA Barbara Koś (spr.) As. sąd. Małgorzata Bejgerowska Protokolant : sekr. sąd. Katarzyna Skrocka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2007 r. przy udziale sprawy ze skargi H. S. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołań od decyzji dotyczących określenia kwoty długu celnego oddala skargę /-/ M. Bejgerowska /-/ B. Koś /-/ M. Lorych-Olszanowska

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] Dyrektor Izby Celnej odmówił Agencji Celnej [...] H. S. przywrócenia terminu do wniesienia odwołań od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego o kolejnych numerach od [...] do [...].

W uzasadnieniu postanowienia organ celny wskazał, iż doręczenie wymienionych w sentencji postanowienia decyzji Naczelnika Urzędu Celnego następowało w trybie art. 153 Ordynacji podatkowej, ponieważ adresat odmawiał ich odbioru, informując że posiada pełnomocnika Biuro [...]. W dniu [...] działający przez pełnomocnika H. S. złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołań od powyższych decyzji wraz z odwołaniem, powołując się na fakt odmowy wydania stronie egzemplarzy ww. decyzji przez organ celny I instancji oraz podkreślając, że strona nie znając numeru i daty decyzji nie była w stanie (i nie jest nadal) prawidłowo oznaczyć numeru zaskarżonej decyzji, wobec czego zdaniem strony termin, o którym mowa w art. 162 Ordynacji podatkowej nie zaczął jeszcze biec.

Organ celny w oparciu o art. 162 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej stwierdził, iż strona nie uprawdopodobniła, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy. Zdaniem organu trudno bowiem mówić o braku zawinienia strony w sytuacji, gdy strona odmawiając przyjęcia doręczanych jej decyzji, sama pozbawiła się prawa zaznajomienia z treścią wydanych rozstrzygnięć. Organ celny uznał upoważnienie udzielone M. S. przez H. S. za niespełniające wymogów materialnych wynikających z art. 253 § 2 Kodeksu celnego, a tym samym nieskuteczne, gdyż M. S. nie był pracownikiem agencji celnej, ani adwokatem, radcą prawnym czy też doradcą podatkowym. Dlatego w ocenie organu kierowanie decyzji bezpośrednio do strony należy uznać za prawidłowe, zaś odmowa ich przyjęcia skutkowała w świetle art. 153 § 2 Ordynacji podatkowej uznaniem doręczenia za skuteczne.