Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. III SA/Wa 1399/07

1. W pojęciu "zasad przedawnienia zobowiązań podatkowych", którym posłużono się w art. 20 § 2 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw mieszczą się w szczególności reguły odnoszące się do okoliczności mających wpływ na bieg terminu przedawnienia takich zobowiązań, czyli skutkujące wstrzymaniem rozpoczęcia jego biegu, przerwaniem albo zawieszeniem. Skoro w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. brak było podstaw do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wniesieniem skargi do sądu administracyjnego, to tym samym przepis wprowadzający zawieszenie biegu terminu z tej przyczyny (art. 70 § 6 pkt 2 O.p.) był mniej korzystny dla podatnika (płatnika, inkasenta).

2. Zmiany wprowadzone ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmienie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw w zakresie dotyczącym przedawnienia zobowiązań podatkowych (art. 7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Asesor WSA Hieronim Sęk (spr.), Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2007 r. sprawy ze skargi W. G. i A. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości.

Decyzją z dnia [...] września 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. określił W. G. i A. G. Skarżącym w niniejszej sprawie, wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. na kwotę 39.379,50 zł oraz odsetki za zwłokę od nieuregulowanych w terminie płatności zaliczek na ten podatek w części nieprzekraczającej wysokości podatku należnego za rok podatkowy. W motywach rozstrzygnięcia wyjaśnił, że wysokość zobowiązania została określona na podstawie wyników przeprowadzonej kontroli, w czasie której zakwestionowano Skarżącym część wydatków zaliczonych przez nich do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem organu podatkowego podatnicy nie mogli także odliczyć od dochodu ulgi mieszkaniowej z tytułu wydatków poniesionych na budowę budynku mieszkalnego.