Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 listopada 2007 r., sygn. I SA/Po 1291/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Gorzan /spr./ Sędziowie WSA Katarzyna Wolna-Kubicka as.sąd. WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2007r. sprawy ze skargi W. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999r. oddala skargę /-/K.Pawlicki /-/ G. Gorzan /-/ K. Wolna-Kubicka

I SA/Po 1291/07

U Z A S A D N I E N I E

Urząd Skarbowy w P. przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1999 w przedsiębiorstwie W. H. prowadzącego stację benzynową w P. wraz ze sklepem z artykułami spożywczo-przemysłowymi. Stację paliw prowadził skarżący na zasadzie dzierżawy od A za otrzymywaną prowizję od sprzedaży, a sklep w którym prowadzono handel artykułami spożywczo-przemysłowymi oraz napojami alkoholowymi prowadzony był na własny rachunek skarżącego. Organ pierwszej instancji stwierdził, że z przedłożonych dokumentów, w tym zeznania podatkowego i podatkowej księgi przychodów i rozchodów badanej jednostki za rok 1999 wynika przychód ogółem [...] zł, w tym ze sprzedaży towarów handlowych w sklepie w kwocie [...] zł, oraz koszt własny tej sprzedaży w wysokości [...] zł, czyli jest wyższy od przychodu, co w konsekwencji powoduje, że marża zrealizowana na sprzedaży w sklepie jest ujemna i wynosi - 9,15 %. W związku z tym, organ pierwszej instancji uznał, że zachodzi sprzeczność ekonomiczna, której strona nie potrafiła w sposób wiarygodny uzasadnić. Organ wskazał, że podatnik uzyskanie ujemnej marży z działalności handlowej w sklepie uzasadniał m.in. zniszczeniem dużych ilości towarów z powodu przeterminowania, sprzedażą towarów po znacznie obniżonej cenie na krótko przed upływem przydatności do spożycia oraz kradzieżami. Tym wyjaśnieniom organ podatkowy nie dał wiary, ponieważ strona nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie podniesionych okoliczności (zgłoszeń kradzieży nie dokonano, protokołów brakowania towarów nie sporządzono). Nie było możliwości nadto sprawdzenia stosowanych przez podatnika cen detalicznych na podstawie kopii rolek kasowych, ponieważ strona ich nie przedłożyła, powołując się na ich kradzież w październiku 2002r., podczas gdy fakt kradzieży zgłoszono organom ścigania w styczniu 2003r. po wszczęciu postępowania kontrolnego. Na podstawie art.193 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) - zwanej dalej Ordynacją podatkową, wobec faktu zaistnienia wyraźnej sprzeczności ekonomicznej i nie przedstawienia przez podatnika dowodów na jej uzasadnienie nadto brak dokumentów, które pozwoliłyby na ustalenie rzeczywistego przychodu ze sprzedaży towarów w sklepie organ I instancji nie uznał za dowód ze względu na jej nierzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a następnie określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania. Jako metodę szacowania zastosowano średnioważoną marżę handlową na sprzedane przez podatnika towary na bazie cen zakupu i sprzedaży towarów wynikających z wydruku komputerowego stanu magazynowania towarów CPN na dzień 31 grudnia 1999r. oraz na dzień 1 stycznia 1999r. Obliczoną średnia marżę stosowaną w sprzedaży organ ustalił w wysokości 22,68% uwzględniając strukturę udziału zapasu poszczególnych towarów w zapasie ogółem.