Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 wrzenia 2007 r., sygn. VI SA/Wa 1277/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2007 r. sprawy ze skargi A. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącego A. S.A. z siedzibą w P. kwotę 455 (czterysta pięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 maja 2007 r. sygn. akt I OSK 889/06 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1778/04 oddalający skargę A. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2004 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego i przekazał temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

Dnia [...] kwietnia 2004 r. A. S.A. z siedzibą w W. wystąpiła z wnioskiem o wydanie zezwolenia na dalsze funkcjonowanie nośnika reklamowego zlokalizowanego w W., przy [...], w rejonie ulicy [...]. Poprzednio zezwolenie takie było dwukrotnie przedłużane.

Decyzją Prezydenta [...] z dnia [...] kwietnia 2004 r., Nr [...], wydaną na podstawie m.in. art. 19 ust. 5, art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U z 2000 r. Nr 71, poz. 838, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953) i § 1 ust. 1 oraz § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz. U. Nr 6, poz. 33, z późn. zm.) oraz na podstawie uchwały Nr 35/CCLIV/99 Zarządu m.st. Warszawy z dnia 2 lutego 1999 r. w sprawie określenia granic stref dla celów pobierania podwyższonych opłat, odmówiono wnioskodawcy zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu dalszego funkcjonowania istniejącego nośnika reklamowego. W uzasadnieniu stwierdzono, że decyzję odmowną wydano ze względu na kolizje przedmiotowej reklamy ze znakami drogowymi typu D-18a oraz T-29. Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych zabrania umieszczania w pasie drogowym obiektów niezwiązanych z gospodarką drogową i potrzebami ruchu drogowego, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W art. 39 pkt 3 powołanej ustawy ustawodawca dopuścił możliwość lokalizowania w pasach drogowych obiektów nie związanych z funkcją drogi tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W tym celu, zgodnie z zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego i gospodarki drogowej opracowano "Generalne zasady umieszczania urządzeń reklamowych i informacyjnych w pasie dróg krajowych, wojewódzkich i powiatowych", zgodnie z którymi minimalna odległość sytuowania reklam od znaków drogowych wynosi 20 m. Lokalizowanie reklam w bliższej odległości od znaków drogowych może skutkować odwróceniem uwagi kierowców od sytuacji drogowej, a przez to negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Kolidująca reklama umieszczona jest w odległości 18 m i 14 m od znaków drogowych, których lokalizacja została zatwierdzona i wprowadzona w 1995 r.