Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 września 2007 r., sygn. VI SA/Wa 1089/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędziowie Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2007 r. sprawy ze skargi A. S.A. z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej A. S.A. z siedzibą w P. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

A.S.A. z siedzibą w P., zwana dalej stroną lub skarżącą/skarżąca spółka, złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] nr [...] z dnia [...] kwietnia 2007 r., utrzymującą w mocy decyzję Zarządu Dróg Miejskich w [...] (ZDM) z dnia [...] lutego 2007 r., odmawiającą wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego (drogi powiatowej) ul. W. w rej. R. J. P., w celu usytuowania w nim obiektu reklamowego.

Powyższe decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Strona pismem z dnia [...] sierpnia 2006 r. skierowała do Zarządu Dróg Miejskich w [...] wniosek o zmianę decyzji nr [...] oraz o przedłużenie decyzji z dnia [...] kwietnia 2006 r., w części dot. powierzchni reklamowej, tj. od dnia 1 października 2006 r. wydanie decyzji na jednostronny nośnik reklamowy o łącznej powierzchni 8,97 m2.

ZDM rozpoznając ww. żądanie strony potraktował ów wniosek jako prośbę o wydanie kolejnej decyzji w oparciu o art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych zezwalającej na zajęcie ww. pasa drogowego, w wyniku czego w imieniu Prezydenta W. dnia [...] lutego 2007 r. decyzją nr [...] odmówił wydania wnioskowanego zezwolenia, czyniąc to na podstawie art. 19 ust. 5 i art. 39 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.), cytowana dalej jako u.d.p. W uzasadnieniu organ podał, iż przepis art. 39 u.d.p. zabrania dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabronione jest lokalizowanie obiektów budowlanych, umieszczanie urządzeń, przedmiotów i materiałów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Z powyższego wynika zatem jednoznacznie, że co do zasady ustawodawca w celu ochrony pasa drogowego i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego wykluczył możliwość lokalizowania w nim ww. urządzeń i obiektów. Wyjątkową sytuacją, jak wskazał organ jest więc wydanie zezwolenia za zajęcie takowego pasa drogowego, przy czym zezwolenie to musi być szczególnie uzasadnione i przyznawane w konkretnej sprawie, na podstawie danego stanu faktycznego i prawnego. Wobec powyższego oraz na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego organ podniósł, że zgodnie z: wynikami badań natężenia ruchu w porannym szczycie, opinią w sprawie zagrożeń kierujących pojazdami wynikających z umieszczenia reklam w pasach dróg w [...]. W., szczegółowym planem sytuacyjnym oraz charakterystyką i wymiarami reklamy, a także z powszechnie znanym dopuszczalnym limitem prędkości na przedmiotowym odcinku drogi nie mógł orzec zgodnie z żądaniem strony. Jak podano dotychczasowa reklama usytuowana była w miejscu o dużym natężeniu ruchu (w porannym szczycie wynosi on 2734 pojazdy na godzinę), gdzie limit prędkości wynosi 50 km/h i w przypadku konieczności zatrzymania pojazdu w czasie kiedy oko kierowcy "spoczywa" na reklamie, droga potrzebna do zatrzymania wynosi od 33,7 m do 51,7 m. W konsekwencji w ocenie organu zebrany w sprawie materiał dowodowy dowiódł, że wnioskowana lokalizacja będzie powodować poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i życia uczestników ruchu drogowego, co wypełnia przesłankę odmowną.