Wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 września 2007 r., sygn. I SA/Łd 134/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi -Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Kiss Sędziowie Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka(spr.) Asesor WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Protokolant asystentka sędziego Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2007 r. sprawy ze skargi Z. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8,poz. 60 ze zm., dalej powoływanej jako Ordynacja podatkowa) uchylił w części decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] nr [...] określającą Z. M. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 i obniżył je z kwoty 22 353 zł do kwoty 20 352, 70 zł.

Z akt postępowania podatkowego wynika, iż decyzją z dnia [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił Z. M. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 w wysokości 25 823,90 zł. W wyniku odwołania podatnika Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. decyzją z [...] uchylił tę decyzję w części i obniżył wysokość zobowiązania podatkowego do kwoty 22 479,30 zł. Na tę decyzję strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Wyrokiem z dnia 2 lutego 2006r., sygn. akt I SA/Łd 1044/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił ją na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153,poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.)..

Sąd uznał za przedwczesne zakwestionowanie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej , prowadzonej w ramach spółki cywilnej A wydatku na zakup okularów ochronnych służących do pracy przy komputerze oraz wydatku poczynionego przez skarżącego na przyjęcie z okazji 5 -lecia firmy A. Uznał, iż w tym zakresie organy podatkowe nie wyjaśniły stanu faktycznego w stopniu niezbędnym dla rozstrzygnięcia, naruszając tym samym art. 122 Ordynacji podatkowej oraz niewłaściwie oceniły dowody, pomijając - z naruszeniem art. 191 Ordynacji podatkowej- niektóre z nich, potwierdzające wyjaśnienia strony skarżącej. Nakazał uzupełnienie materiału dowodowego, odnoszącego się do tych wydatków, a następnie jego ocenę z uwzględnieniem przy jej dokonywaniu wszystkich dowodów. Za prawidłowe natomiast uznał stanowisko organów podatkowych dotyczące wydatku poniesionego w ramach tzw. kampanii reklamowej uznając, iż w tym przypadku zebrano i oceniono wszystkie dokumenty, a prezentowane przez organy stanowisko jest racjonalne i uzasadnione. Za zasadny Sąd uznał zarzut skarżącego dotyczący stwierdzenia przez organy podatkowe zaniżenia przychodu o kwotę 60.000 zł. Wskazał, iż formułując tezę o zaniżeniu przychodu organy podatkowe przyjęły, iż wskazana kwota była przychodem należnym w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14,poz. 176 ze zm., zwanej dalej u.p.d.o.f). Przyjmując takie założenie pominęły jednak, iż jego podstawą winno być przede wszystkim ustalenie, jaki stosunek zobowiązaniowy łączył firmę skarżącego ze zleceniodawcą- firmą B M. Z.. Organy podatkowe poprzestały w tym zakresie na ustaleniu, iż umowa miała jedynie charakter umowy ustnej i dotyczyła wykonania określonej części robót w budynku C w L.. Sąd wywiódł dalej, iż w tym przypadku wiążący strony stosunek zobowiązaniowy mógł mieć cechy umowy zlecenia, umowy o roboty budowlane bądź umowy o dzieło. Dopiero ustalenie charakteru łączącej strony umowy pozwoli według Sądu na ocenę, czy w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, regulujących te kategorie umów, firmie skarżącego należała się cena za wykonane roboty. Sąd powołał się na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1993 r. sygn. akt III ARN 6/93, iż za przychody należne uznać należy te , które wynikają ze źródła przychodów ,np. z działalności gospodarczej i stały się w jej następstwie wierzytelnością tyle, że jeszcze faktycznie nie uzyskaną.