Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. I SA/Ol 315/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zofia Skrzynecka Sędziowie Sędzia WSA Ryszard Maliszewski Sędzia WSA Wojciech Czajkowski (spr.) Protokolant Jacek Kłos po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2007r., w Olsztynie sprawy ze skargi A Spółka z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" r. o Nr "[...]" w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r. oddala skargę

Uzasadnienie

A Spółka z o.o. z siedzibą w M. złożyła skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 8 sierpnia 2006r., którą organ II instancji uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z 25 lutego 2005 r. i określił wysokość zobowiązania Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r. w kwocie19.233,00zł.

W złożonej skardze nie zgadzając się ze stanowiskiem organów podatkowych odnośnie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w wymienionym podatku oraz ustalenia podstawy opodatkowania, tj. kwot należnych z tytułu sprzedaży usług, A zarzuciła decyzji naruszenie art.12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 1993r., nr 106, poz.482 ze zm., zwanej dalej u.p.d.o.p.) oraz przepisów procesowych, tj. art.210 § 1 ust.6 i §4, jak też art.124 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005r. Nr 8 poz.60 z późn. zm.)

Z akt sprawy wynika, że zaskarżona decyzja została wydana po uchyleniu przez Wojewódzki Sad Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 9 listopada 2005r. sygn. akt "[...]" wcześniejszego rozstrzygnięcia organu w tym przedmiocie z dnia 23 maja 2005 roku. Uznając złożoną przez A skargę na tę decyzję za zasadną Sąd stwierdził bowiem, iż w rozpatrywanej sprawie wystąpiły nieprawidłowości w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej zatrudnionego w Spółce doradcy podatkowego, jak również uchybienia przepisom postępowania, ponieważ uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiadało wymogom zawartym w art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Konsekwencją powyższego stało się naruszenie, wyrażonej w art. 124 Ordynacji podatkowej zasady przekonywania.