Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. I SA/Gd 221/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Asesor WSA Danuta Oleś, Protokolant Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień i grudzień 2001 r. oraz za styczeń, luty i marzec 2002 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące wrzesień 2001 r. i styczeń 2002 r. oraz określenia kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za miesiące grudzień 2001 r. oraz luty i marzec 2002 r.

Podstawą wydania powyższej decyzji były następujące ustalenia faktyczne:

W wyniku kontroli przeprowadzonej u P.B. prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem z tytułu podatku od towarów i usług zakwestionowano prawo skarżącego do ujęcia w rozliczeniu podatku naliczonego wynikającego z następujących faktur wystawionych przez J.K. : [...]

W ocenie organów podatkowych powyższe faktury są dowodami nierzetelnymi i nie odzwierciedlają faktycznego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Wobec powyższego nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego, zgodnie z § 50 ust. 4 pkt. 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 109, poz. 1245 z późn. zm., zwanego dalej Rozporządzeniem z 1999r.), oraz § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a) Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 27, poz. 268 z późn. zm., zwanego dalej Rozporządzeniem z 2002r.). Przywołując przepis art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o VAT) organy podatkowe wskazały, że są obowiązane do badania nie tylko wysokości kwoty podatku naliczonego, lecz również walorów formalnych faktury oraz okoliczności, w których doszło do sprzedaży towarów i usług, co sprowadza się do kontrolowania, czy faktura w istocie stwierdza fakt nabycia towarów i usług, a więc czy pomiędzy stronami wskazanymi w fakturze doszło do rzeczywistej operacji gospodarczej. Organy podatkowe doszły do wniosku, że wystawca wymieniony na powyższych fakturach nie dokonał sprzedaży w nich ujętej, a zatem transakcje w nich opisane nie miały miejsca. Świadczy o tym m.in. fakt, że na fakturach tych wskazano nieaktualny adres wystawcy. Ponadto w dacie wystawiania przedmiotowych faktur J.K. nie prowadził już działalności gospodarczej, co potwierdził w złożonym oświadczeniu. Ostatnią deklarację VAT-7 złożył w Urzędzie Skarbowym za miesiąc kwiecień 2001 r., w której wykazał wartość sprzedaży 0 zł. Za rok 2001 J.K. złożył zeznanie PIT-36, w którym wykazał przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w kwocie [...] zł. Wartość sprzedaży ustalona na podstawie deklaracji VAT-7 złożonych przez J.K. za okres od stycznia do marca 2001 r. wyniosła [...] zł. Jak zaś wynika z zeznania PIT-37 złożonego za rok 2002 J.K. w tym roku podatkowym uzyskał przychód jedynie z wynagrodzeń uzyskiwanych na podstawie umowy o pracę. Ustalono także, że w okresie od [...] r. do [...] r. J.K. przebywał w Areszcie Śledczym. J.K. nie zatrudniał pracowników ani nie wyznaczał pełnomocnika, którzy prowadziliby działalność gospodarczą w jego imieniu. Organy podatkowe podkreśliły, iż poza spornymi fakturami skarżący nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o tym, że transakcje w nich opisane miały rzeczywiście miejsce. Z jego wyjaśnień wynika, że do nawiązania kontaktów handlowych z J.K. doszło w wyniku złożonej mu przez przedstawiciela oferty. Zamówienia składane były telefonicznie, a faktury dostarczane były przez kierowcę [...] wraz z dostawą [...] w miejscu jego rozładunku. Zdaniem organów podatkowych skoro zakwestionowane faktury nie dokumentowały czynności, która w rzeczywistości miała miejsce, nie mogły być one podstawą do odliczenia wskazanego w nich podatku naliczonego.