Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 r., sygn. I SA/Wa 621/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędziowie : WSA Elżbieta Sobielarska Asesor WSA Iwona Kosińska (spr.) Protokolant Ewelina Ryszka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2007 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] lutego 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Budownictwa na rzecz skarżącego J. P. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Budownictwa decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku J. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] września 1966 r. nr [...], utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej W. z dnia [...] września 1966 r. nr [...] o odmowie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], stanowiącej wcześniej własność M. P., ozn. nr hip. [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydium Rady Narodowej W., po rozpoznaniu wniosku byłego właściciela M. P., orzeczeniem z dnia [...] września 1966 r. odmówiło przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], z uwagi na przeznaczenie tej nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego na cele użyteczności publicznej, których nie da pogodzić się z jej dotychczasowym wykorzystaniem. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] września 1966 r. Spadkobierca byłego właściciela - J. P. na podstawie art. 156 kpa złożył wniosek o stwierdzenie nieważności tych orzeczeń, zarzucając im rażące naruszenie prawa, czyli art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Minister Budownictwa decyzją z dnia [...] sierpnia 2006 r. odmówił stwierdzenia nieważności przedmiotowych orzeczeń. Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem J. P. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu złożonego wniosku podniósł, że decyzja Ministra Budownictwa została wydana z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r., bowiem Minister przy wydawaniu tej decyzji dokonał niedopuszczalnej rozszerzającej wykładni art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, uwzględniając przy ocenie możliwości przyznania prawa własności czasowej, oprócz przepisów dekretu, również przepisy ówcześnie obowiązującego prawa budowlanego (art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. prawo budowlane), które nie mogą w świetle art. 7 dekretu stanowić przesłanki do odmowy przyznania prawa własności czasowej. We wniosku wskazano również na przekroczenie zasady wyrażonej w art. 61 § 1 kpa, poprzez wykroczenie przy wydawaniu decyzji poza ramy żądania strony, określone we wniosku o stwierdzenie nieważności.